Andrea F. Maneiro: «As fotos que non tiro quédanme na cabeza»

Andrea F. Maneiro, nada en Carril no ano 1964, presentou hai unhas semanas o seu libro Meridiano Orixe con motivo do Día das Letras Galegas 2025, nun acto celebrado na súa localidade natal. A obra fora recoñecida o pasado verán co L Premio de Poesía do Concello de Vilalba.

Meridiano Orixe é un libro de pensamentos, olores, imaxes e vivencias. A xuntanza de varias casualidades que deu lugar a unha viaxe por todo o mundo.

Entre poeta ou asasina Andrea ten as súas dúbidas. «A min se non me cachan, non me importaría. Sobre todo se estou a punto de morrer». O que si está claro é que a súa poesía tamén pode ser unha masacre: as veces política, outras sensible; pero sempre cun obxectivo claro: «Non quero facer libros para estar nun estante nin para calzar unha mesa».

Andrea é unha muller para escoitar dende enriba dunha barra de bar. Non é nin poeta nin fotógrafa, e moito menos artista. Andrea é, ni máis ni menos, que unha afeccionada. «A min o de poñer nomes paréceme un dixerido terrorífico. Eu son unha afeccionada. Unha aprendiz de todo; una mestra de nada».

O importante deste oficio é manter a humildade, ao final no cemiterio todo mundo é imprescindible. «Non me preocupa sobresaír, non quero ser famosa, ¿para qué? Se ademais, todo é unha mentira». Aínda que recoñece que ela si idolatrou a uns cantos, coma Bowie ou Stephen Hawkings. O caso é que este último, que estivo en Vigo comendo ostras alá polo 2014, foi moi importante para Andrea. «Atopeime con el en Oxford, aínda que non sabía inglés pedinlle unha foto. A súa muller díxome que non», contaba entre risa.

Resulta que hai cousas máis grandes e inexplicables, coma iso dos idiomas e do amor. Cando ten que ser, é. «De todas as cousas que teño, o único que pido é que o meu home non me falte», confesaba. Andrea escribe tranquila dende hai un tempo xa. Ten un gran acompañante que malia as dores provocadas pola fibromialxia que sofre. «Retomei intensamente a escritura cando me diagnosticaron a enfermidade. Como non podía facer máis que darlle ao coco, escribía para darlle menos», di con humor.

Empezou a publicar as súas obras con 50 anos. «É o que nos pasa normalmente ás mulleres. Primeiro temos que demostrar, desenvolvernos profesionalmente, criar... e no momento que acabas de criar, xa non podes», sostén. Dende logo, ser muller e artista non é oficio fácil e as veces costearte as túas obras semella a solución. «Autopublicarme descártoo por completo. Son unha persoa cun síndrome da impostora terrible. Entón, necesito reafirmarme. Antes de mandalo a un certame de poesía, envíollo a un par de amigas escritoras para ver se está un pouco enrevesado».

Nestes tempos que corren nos que parece que está de moda rizar o rizo na literatura, canto máis retorcido sexa o texto, mellor. Non importa se ninguén entende o que queres dicir, o importante é parecer máis intelixente ca o resto. «Ser enrevesado é un erro grave na poesía. A lingua que usas debe ser correcta e fácil», conta Andrea.

Así como a literatura ten as súas normas, a fotografía tamén. Nadia Risueño, artista independente e supervivente da autopublicación, escribiu nunha das súas obras: «Para ser un fotógrafo tes que ser un caradura, tes que meterte na vida ata os dentes». Andrea di que si, pero tamén que non. «Cando lle fago fotos a rapaces pido permiso aos seus pais. Despois espero entre cinco e sete anos para publicar, para que ese neno non exista fisicamente de tal maneira».

Do que non poida fotografar, non lle preocupa. «As fotos que non tiro quédanme gravadas na cabeza». Estampadas na súa memoria: alí sobrevivirán.