Caión, na Laracha, no verán

CARBALLO

13 ago 2011 . Actualizado a las 06:00 h.

Aproveito o verán da Laracha, sobre todo, para usar a bicicleta e correr. Dispoñer de estradas sen apenas tráfico, mesmo a que vai ata a praia de Baldaio, na Pedra do Sal, é case un privilexio. Estes primeiros días de agosto acostumo a facelo e sempre levo un libro para ler nas rochas antes de volver, é o que me dá forzas para despois subir a costa onda as plantacións de frutais de Prim. Esta semana o libro que vén comigo na bicicleta é casualmente o poemario de Miro Villar, As crebas: interesante, de verdade, magnífico. Tampouco non descubro nada; Miro Villar é un dos poetas que sigo dende sempre con interese. Pero comecei estas liñas falando da bicicleta porque este domingo é o Día da Bicicleta na Laracha e non me estraña que teña participación e seguidores, pois A Laracha dispón de vías para andar mesmo con nenos en bici con tranquilidade.

Quixera dedicar unhas liñas tamén a Caión. Sorpréndeme o auxe que tomou esta pequena localidade mariñeira dende van uns anos con respecto do turismo, dos visitantes -mellor- especialmente no verán. Coñezo Caión dende hai moitos anos, máis de 30 anos; alí, por aquel tempo, Henrique Rabuñal e eu mesmo organizamos un ciclo de poesía na parrillada do pintor Manolo Otoño, no paseo marítimo, cando Caión era descoñecido e semellaba quedar moito máis lonxe do que hoxe para case que todo o mundo. Na peculiar parrillada de Manolo Otoño recitaron os seus poemas Pilar Pallarés, Fernán Vello, Xavier Seoane, Xúlio López Valcárcel e algúns outros: eramos media ducia naquel lugar, entre eles sempre algún mariñeiro. Caión era... en fin, nada que ver coa localidade hoxe en día, pero tiña o seu encanto. Moito encanto. Era todo case que para ti. Tiña a esencia mariñeira. Coñecín alí ao mariñeiro cego que me deu pé a unha personaxe en Ninguén chorou por nós, a obra de teatro que me valeu o premio Rafael Dieste. A parrillada de Manolo Otoño estaba no que hoxe é o café Asteria. Estaban e aínda perviven o Clube do Mar, o Finisterre e o Zarra, o bar do porto, onde asan unhas sardiñas exquisitas agora no verán. Neste senso Caión non cambiou tanto; abriu un novo restaurante no paseo marítimo, a Furna Atlántica. Agora Caión está rodeado por un paseo marítimo e un sendeiro a carón do mar ata a praia das Salseiras. Gañou atractivo urbano. Supoño que iso foi o que trouxo e está a traer tantos visitantes á localidade; tomar un café un domingo pola tarde ás veces semella misión imposible, é o prezo a pagar. Mesmo estacionar, non é fácil. É bó crecer, é necesario, prosperar, pero iso non quita que ás veces me lembre do antigo Caión, solitario, algo máis mariñeiro. Confío en que se saiba crecer e prosperar sen que desapareza a personalidade, ou mellor, a identidade tan súa de Caión. Imaxino que foi unha descuberta, aínda que Caión estaba aí.

Resido na Laracha (vivo a cabalo entre Viveiro e Laracha en realidade) e no verán non cambio Viveiro por A Laracha, aínda que poida sorprender. Decídome por esta tranquilidade, por esta paz. Escapo de Viveiro en agosto; non quixera que algo semellante sucedera con Caión. Quédome con este traxecto ata a praia en bicicleta cun libro. Verémonos axiña, ademais, na Feira do Libro de Carballo; alí estarei coa novela recén editada por Galaxia, A vida fóra, e coa vella María. Ela, na súa cadeira de rodas, ve pasar os días xa sempre pola ventá ata que constrúen diante un edificio e lle quitan o único que tiña: a vista. Entón non lle quedará máis que imaxinar a vida fóra. Gustaríalle Caión coma a min, moito. Tamén polas lembranzas.