Una vida «atrapando» a jóvenes para el volei

míriam vázquez fraga VIGO / LA VOZ

VIGO CIUDAD

XOAN CARLOS GIL

Uxío García, profesor de Educación Física jubilado, lleva más de 30 años ejerciendo de técnico de esta disciplina

17 oct 2016 . Actualizado a las 12:31 h.

Para Uxío García Yáñez los «catro ou cinco anos» que lleva ocupándose de coordinar la base del Club Vigo de voleibol son «pouco tempo». Lo dice convencido porque a sus 60 acumula más de media vida enseñando este deporte. Tanto como parte del oficio de profesor de Educación Física que desempeñó hasta su jubilación como al margen de su profesión «Disto non penso para nada en retirarme. Levo moito tempo e forma parte da miña ilusión de cada día. Seguirei ata que non me queiran», comenta divertido.

Al poco tiempo de empezar a trabajar en Vigo tras años en Ourense, de donde es natural, recibió la llamada del presidente del club, Guillermo Touza, para ofrecerle incorporarse al Vigo y aceptó encantado. «Na maior parte dos colexios nos que estiven creei escolas deste deporte. Aínda que nunca o practiquei, gustoume desde sempre. Atrapoume por completo», relata. Y eso que no oculta que no es demasiado atractivo al comienzo. «Chama máis a atención desde o punto de vista estético, pero polo demais é unha disciplina sen contacto, cada un no seu lado... E ao principio custa ver avances».

Por eso García Yáñez tiene claro cuál es el objetivo con sus jóvenes deportistas en las primeras semanas e incluso meses. «A idea é facerlles situacións de xogo para que sintan que o pasan ben, atrapalos. Nada de acadar isto ou o outro tecnicamente. Iso vén só unha vez que descobren un deporte novo que ven que lles pode facer felices». La ilusión es el ingrediente con el que guiarles hasta comprobar que «aínda que os primeiros días sexan complicados, se lles poñan os brazos vermellos e lles saian grans, se non abandonan todo irá chegando pouco a pouco».

Según su experiencia, y pese a esos comienzos duros, el índice de abandono no es especialmente alto. También es cierto, admite, que ahí influye el hecho de que algunos niños se lanzan al voleibol después de haber probado otras disciplinas. «En ocasións chegan ata aquí non porque fracasasen, pero si porque non deron triunfado ou os adestradores non os poñían», señala. Además, él procura darles todas las facilidades posibles. «Non teño problema en que compaxinen con máis deportes, mentres que noutros ás veces si que lles piden exclusividade. Se a fin de semana prefiren ir xogar co outro equipo, non hai problema».

La cualidad que considera fundamental para el voleibol es «a mesma que para todos os demais: a coordinación», valora. «Desde o momento no que estás ben coordinado vas ser bo no deporte. É a base da educación física», añade. Partiendo de ahí, «vas mellorando a base de experimentar e de esforzarte».

En todo caso, la prioridad con la que se trabaja en la base del Club Vigo es la diversión. Tienen casos de niños que únicamente entrenan, pero que por decisión propia o de los padres, no desean competir. Entre los que lo hacen, eso sí, el primer equipo está siempre en el horizonte. «A medida que avanzan a cadetes e xuvenís está claro que temos esa meta de sacar xogadores para o equipo sénior, pero sen ningunha presión», subraya. La situación actual del voleibol, -«como da maioría de deportes minoritarios»- empuja también en esa dirección. «Os xogadores que destacan están por Europa e equipos como o noso teñen xente moi nova, que ronda os 20 anos. O panorama cambiou moito nese sentido, porque ata hai nada era impensable».

En cuanto a la edad para iniciarse, García Yáñez es de la opinión de que «canto antes, mellor», siempre y cuando se cumplan unos requisitos mínimos. «Necesítanse determinadas habilidades, forza suficiente, certa maduración... Empézase a contar con iso a partir de segundo ou terceiro de Primaria, aos sete ou oito anos», estima.

La escuela cuenta actualmente con unos 150 niños que entrenan en su mayoría un par de veces a la semana. Lo suficiente para ir dando pasos firmes y, sobre todo, para que los chavales disfruten de un deporte por el que su maestro se empeña en que se sientan «atrapados». Exactamente como le pasó a él hace más de tres decenios.