Ilustrísima, vai achegándose a hora. Pero non, non se levante. Quede no sillón azul, que estará máis cómodo. Só quería lembrarlle a cita que ten pasado mañá. ¿Aquí? Aquí ben, ilustrísima. Segue sen dar chegado sol do verán. Pero xa sabe ben que as cores deste país non as deitan as raiolas, que de cando en vez se agradecen, non lle digo que non, ilustrísima, que unha pouca calor na cara sempre pon a un contento. Pero é que as cores deste país píntanas as pingas. O orballo que empurra contra as xanelas o vento ferido deste recuncho do mundo, a poalla que se vai amoreando aos poucos nos vidros. E esvae os contornos e crea ese xeito de ver que só temos aquí, sempre cun chisquiño de gris en todo. O que tiña tamén vostede, ilustrísima. Ese xeito de ollar para o mundo que é só noso. ¿Lolo? Si. Tranquilo. Aínda que chova, Lolo anda na bicicleta. Seguen a gustarlle as laranxas. Si, ilustrísima. Miramos por elas seguido, para que sigan as ser as máis laranxas de todas as laranxas. E se chove a cachón, a Lolo sempre lle queda a ledicia de ler. Que non están os tempos para andar a xogar con xoguetes para un tempo prohibido. ¿E logo non, ilustrísima? Aquí aínda nos lembramos dos mortos daquel verán. Daquela pasaron cousas. Cousas que nin sequera imaxinaban os soños máis escuros de Clío. Ilustrísima, vai sendo a hora. Lembre a cita. Agardámolo aquí, á marxe. Xuntando letras. As nosas letras. As letras galegas.