Buscando unha saída

María Reimóndez

SOCIEDAD

Capítulo XXIX da obra «A dúbida», de María Reimóndez, gañadora do premio outorgado por La Voz. Le aquí os capítulos anteriores

29 ago 2014 . Actualizado a las 07:00 h.

-Non hai nada que poidamos facer, Deli. Isto é o habitual e nós temos que pensar no benestar das mozas.

-Pero?

-Entendo a túa frustración mais non hai xeito de obrigala.

Alicia negárase en redondo a declarar. Negárase a denunciar. Negárase a falar. O mesmo que fixeran as outras catro mozas que recoñeceran a Rafael e a Vicente logo. Así que ese era o problema. Ese era o interese do asunto. Os dous porcos eran compañeiros dun partido ben invisible. Dun partido diferente e agochado pero polo que se vía estaba en expansión. Deli comezaba a ter a fonda sospeita de que a corrupción fora unha cortina de fume, de que puxeran a Ricardo no punto de mira para calar o resto, o importante, o que debía seguir oculto. Porque a corrupción nun partido político era algo ao que estaba cientificamente demostrado que se sobrevivía. Que o alcalde e un concelleiro fosen pederastas xa era outro asunto. Deli víao claro. Falara primeiro coa Inspectora Díaz. Todas as portas a levaban ao mesmo lugar.

-Nesta rede gravábanse vídeos pero moitos, a maioría, eran para consumo propio. Estes homes de carto pagaban moito para que así fose. Pódoche dicir que desa nena, Alicia, non me vou esquecer na vida. Cando a recuperamos tiña queimaduras e lesións de carácter grave que manifestan un trato vexatorio extremo. Sei que traballaba para un único individuo, que a deixaba en tal estado que non se daba recuperado ata o seu regreso. Un ciclo de tortura, é normal que non queira declarar. Esa moza ten ataques de ira, de pánico, de ansiedade? en fin, un cadro clínico que non sei como describirche.

Nestes últimos días Deli non facía máis que escoitar historias desa índole. Historias que lle remexían as tripas, sobre todo porque acontecían con total impunidade. E a impunidade ía repetirse unha vez máis. Porque ela non tiña máis recursos.

Estaba de novo na estación. Contendo a furia, disposta a enfrontarse ao tren esperta. Coa ira furándolle as témporas. Se o problema fose só Vicente? Mais iso non era consolo. Ademais, Vicente era a súa responsabilidade. Tiña claro que ou era o cárcere ou a cousa non había quedar así. Nunca pensou que gardase tal determinación. Mais despois de días o único que a sorprendía era que non houbese máis homes mortos. Seguramente o problema era que había demasiadas mulleres imbéciles coma ela. O teléfono soa e fréalle os seus pensamentos de autoodio.

-Que tal estás? -a voz de Couto soa cansa.

-Mal.

-Imaxino. Falei con Marga. Entendo perfectamente a túa frustración.

-Non temos vídeos, non temos nada -Deli sente o tren achegarse.

-Estiven matinando? Podería aínda haber un fío.

Deli sente a esperanza remexerse no seu interior.

-Cal?

-A ver, esa rede está ben documentada. Os clientes facían pagamentos en efectivo. Se puidésemos cruzar datos das retiradas de fondos da conta con visitas a Madrid? Sería un indicio.

-Un indicio? Sempre poden argumentar calquera escusa. E se pagaban con fondos do partido? Aí non hai quen entre?

Deli sentiu o ceo escuro sobre si.

-Estamos aínda agardando pola orde do xuíz de instrución para acceder ás contas.

-Dará tempo?

Couto confirma as sospeitas de Deli co seu silencio.

-O xuízo contra Vicente está a piques de entrar en fase de resolución. E a cousa non pinta ben. A xuíza é proclive ás vítimas destes casos, máis do que se pode dicir da maioría, mais non ten case nada co que legalmente meter a Vicente no cárcere. Hai que tentar polo menos mirar o dos cartos. Pénsao.

Deli sentiu que tiña que chegar á casa canto antes. A ansiedade e a ira comíana polos pés.