Sempre que escoito a alguén falar de lealdade, acude ao meu maxín o recordo dun vello amigo.
Chamábase Can, un cadelo de raza pastor alemán cunha pelaxe frondosa coma unha almofada de follas da cor do outono, poderosas patas e grandes orellas pingudas, dotado dunha abraiante intelixencia e unha inmensa tenrura capaz de aloumiñarte cunha simple mirada.
O fogar de Can era unha antiga taberna de madeira lugar de encontro dos mariñeiros de San Amaro. Alí diante pasabamos o lecer xogando os nenos, baixo a atenta vixilancia do can, que non permitía que ningún rapaz se afastase da súa vista protectora.
Pasaron os anos, e agora Can xa non corría tras os nenos, a cor branca da escuma das olas enredárase no seu pelo, pero a súa mirada tenra seguía intacta co paso do tempo.
Aquela mañá do mes de maio cando recibín unha chamada da miña avoa souben que algo malo sucedera, a súa voz profunda contoume que esa noite morrera o Can, os mariñeiros o atoparan afogado nas rochas do cemiterio mouro, algo inexplicable xa que Can nadaba coma os golfiños.
Na radio aquel día as novas eran outras, na madrugada afundira o petroleiro Urquiola fronte a punta Herminia, varios mariñeiros finaran afogados e outros alcanzaron a costa a nado.
Pareime a escoitar unha entrevista a un dos superviventes. Andrés era un dos mariñeiros que chegaran a costa, non se explicaba aínda o que pasara: «Cando estaba a piques de desfalecer -dixo -notei coma algo me prendía da roupa e tiraba de min ata as rochas». «Sería un golfiño, ou o meu anxo da garda», dicía Andrés.
Alfonso Argüeso López
A Coruña
36 anos
Enxeñeiro eléctrico