O escritor galego relata como viviu de neno as noites de reis, marcadas pola precocidade de saber que non viñan de oriente, senón do far west. como vaqueiros virxinianos, os rapaces de castro de elviña recibían «información privilexiada» a falta doutra munición
05 ene 2014 . Actualizado a las 18:01 h.Crecer no Castro de Elviña achega un principio de realidade moi precoz, de aí que Manolo Rivas (A Coruña, 1957) confese que desde aquel alto os rapaces tivesen «información confidencial» moito antes que o resto dos nenos. Cara aos 6 anos xa todos sabían que os Reis Magos non viñan de Oriente, pero todos vivían esa noite coa ilusión esperada. «Xa antes de que a miña familia se trasladase a Monte Alto eu coñecía a cara de Melchor, Gaspar e Baltasar, porque alí, no Castro, era imposible manterse alleo ás súas Maxestades. Todos naquel mundo convivíamos con ese privilexio de estar establecidos tan arriba: ¡debe ser por iso que chegaba todo máis rápido!», comenta.
Lonxe de ser un trauma da nenez, Rivas lembra aquel tempo co sorriso de formar parte dun círculo moi integrado e moi igualitario no que a regalos se refire. «Eran uns Reis moi austeros. E os rapaces coincidíamos moito no armamento, porque para nós os verdaderos Reis no viñan do leste, senón do Far West, do Oeste, de California», bromea mentres relata con detalle como eran os regalos que lles permitían a todos dar o salto dun «maquis» calquera a un verdadeiro vaqueiro virxiniano de Bonanza. «Todos xogabamos ao mesmo porque a nosa ilusión era andar pegando tiros, e excepto a algún anocrónico despistado ao que lle tocaba matar cunha espada de romano, o resto eramos un exército de vaqueiros 'celtas' con revólver», subliña. Xa que nese tempo as diferenzas viñan marcadas polo chaleque de sheriff, o sombreiro e a funda do revólver: «Iso si que daba verosimilitude e non o modelo trapalleiro de ter que gardar a pistola no bandullo. Cando chegou ese pack mudou a nosa perspectiva, do mesmo xeito que a escopeta de balíns ou o fulminante que se metía naqueles rolos circulares das pistolas das que saía fume. ¡Iso permitíanos matar de verdade!». No entanto a Rivas non lle chegou nunca o cabalo soñado para completar o personaxe nin sequera a bicicleta que lle servise como substituto: «Durante tempo tiven a expectativa dunha bici... que nunca chegou. Foron pasando os anos e nada, así que a ver se desta vez vai! E por fin cumpren o meu desexo!».
Manolo Rivas mantén -(non vaia ser o demo!)- a alegría dun día que para el segue a ser ilusionante, recíbeo coa esperanza dalgún disco ou algún libro que o sorprenda e mentres espera a bicicleta recorda como cando el era pequeno dentro dos Reis xa había clases. Se a algúns lle chegaban do Far West, os máis privilexiados eran quen os recibían de Europa. A emigración proporcionaba modelos espléndidos que marcaron a memoria dun tempo que Rivas recolleu mesmo nun relato, aquel titulado A chegada de Ingrid. Un conto de nadal vestido co asombro do extraordinario. «Quedei marcado -di- pola boneca Ingrid que lle regalaron os Reis a unha veciña. Viña de Alemaña e era a primeira que vin que falaba. ¡Claro que falaba alemán! Durante moito tempo non soubemos o que dicía, pero repetíamolo: «Ich liebe dich». Despois sóubeno: «Quérote».
Por