La asociación de fibromialgia reclama más atención para mejorar la calidad de vida de su colectivo

SANTIAGO CIUDAD

Paco Rodríguez

En la celebración del Día Mundial resaltan el reconocimiento por la OMS hace 25 años y piden que repercuta en el sistema social y sanitario

13 may 2017 . Actualizado a las 13:13 h.

La Asociación Galega de Fibromialxia (Agafi) resalta al conmemorar el Día Mundial dedicado a esta problema de salud su reconocimiento hace 25 años, en mayo de 1992, por la Organización Mundial de la Salud (OMS). Piden que se tenga en cuenta ese hecho, y que repercuta en el sistema social y sanitario para mejorar la calidad de vida de su colectivo. «Hai 25 anos que a OMS recoñeceu a fibromialxia, incorporándoa como entidade clínica na clasificación internacional de enfermidades. Foi un paso moi importante nun camiño logo e angosto que, salvo honrosas excepcións, recorríamos en soidade» señalan, en el manifiesto elaborado para esta jornada.

En Santiago la celebración transcurre en un hotel de Teo, con más de 80 personas inscritas. La presidenta de Agafi, Dolores Bermúdez, abrió las actividades con un saludo; Juan Lameiro, presidente de la Asociación Galega de Linfedema, fue la persona invitada en esta ocasión para leer en manifiesto anual; y el nutricionista y preparador físico Santiago Carro ofreció una conferencia.

Agafi defiende que la fibriomialgia es una enfermedad crónica «caracterizada por unha dor xeneralizada que, nalgúns casos, pode chegar a ser incapacitante. É un problema importante de saúde pola súa elevada prevalencia, morbilidade e polo alto índice de frecuentación e consumo de recursos sanitarios que orixina. O 90 % dos pacientes son mulleres e afecta a un 6 % das persoas que acoden ás consultas de atención primaria».

En el manifiesto de este año reivindican cinco prioridades: «recoñecemento por parte de profesionais, institucións, axentes sociais e sociedade en xeneral; investigación para lograr un mellor diagnóstico, tratamentos e detección precoz; acceso ao traballo, sexa mediante a adaptación dos postos de traballo, sexa mediante novas fórmulas de inserción laboral; xustas prestacións sociais cando a gravidade da enfermidade non nos permita traballar; e mellora da atención sanitaria».

Consideran asimismo que gran parte de la incomprensión que notan se debe «non encaixar nun sistema sanitario e social preparado e dirixido, preferentemente, a tratar procesos agudos e a avaliar discapacidades en función de parámetros mal cualificados e priorizados como obxetivables, mantendo invisible o carácter invalidante da fibromialxia».