Esta semana fixéronme chegar un libro tan modesto como interesante. Escribiuno o ordense Manuel Rodríguez García, que vén sendo o pai do coñecido dramaturgo e académico Euloxio Rodríguez Ruibal. En 1998, o autor, xa finado, decidiu plasmar por escrito as súas memorias sobre o municipio de Ordes e sobre as súas xentes. O resultado é Historia Viva un texto pouco coñecido, sospeito que autoeditado, no que se mestura a antropoloxía, o drama e tamén moitas anécdotas e humor a mans cheas. É unha desas obras costumistas que, sen grandes pretensións literarias, resulta extraordinariamente útil para coñecer un pouco mellor un tempo que xa marchou.
Entre todas as historias, que están baseadas en feitos reais, hai unha tan disparatada e divertida -hai que ter algo de humor negro, claro- que un bota de menos que non estivesen alí os mesmísimos Federico Fellini ou Luis García Berlanga para filmala. A realidade, unha vez máis, supera a ficción. Deixouno escrito un ordense. Manuel Rodríguez narra no seu libro un dos velorios máis comentados da época. Aínda que non hai referencia histórica concreta, entendo que podemos datar os feitos arredor dos anos corenta do século pasado.
Agárranse que a narración é para poñer o cinto e comprobar os airbags: «Morreu A Picona, e despois do rosario quedaron toda a noite uns cantos veciños contando contos, tomando cafés e pucheiros de caña. Era cerca do día e Estevo convenceu a Manolo de Mariño para sacar á Picona da caixa e metela debaixo da escaleira. Abruñeiras vestiuse coa roupa dela: chambra, medias e pano da cabeza. Como estaba gordo era igualiño ca ela, só lle faltaba a lamporca. Meteuse dentro da caixa, puxéronlle a tampa e aínda lle cravaron unhas puntiñas. Ao chegar os cregos sacaron a caixa para o curral. Cando estaban cantando responsos, Abruñeiras pegoulle unha patada á tampa da caixa e levantouse cara á xente saudando coa man. Escaparon todos en desbandada. Disque Juan de Barreiro chegou á casa sen fala e aínda levaba a cruz da igrexa nas mans».