Un romántico en la capital gallega

Álvaro Sevilla Gómez
Álvaro Sevilla RIBEIRA / LA VOZ

SANTIAGO

marcos creo

El técnico Yago Iglesias «viaja» al pasado para explicar su reciente fichaje por la S.D. Compostela

25 jun 2016 . Actualizado a las 05:00 h.

Si hubiese que buscar culpables, en este caso saldrían tres nombres: Eduardo Domingo, Luis Casais y Carlos Lago. Ellos fueron determinantes para que Yago Iglesias (Ribeira, 1982) dedicase su vida al deporte rey. Los conoció mientras estudiaba INEF, en clase de alto rendimiento en fútbol: «Picoume o gusanillo, o que nos explicaban era moi avanzado para aquel tempo. Dinme conta de que quería adestrar».

Era un chaval cuando colgó las botas y se lanzó al banquillo. La primera oportunidad surgió en el Palmeira: «Eu xogaba de porteiro e o adestrador daquel momento deixou o equipo. Os últimos tres meses da tempada eu pasei para a banqueta. Esa foi o miña primeira experiencia neste mundo, gárdoa con cariño».

Después de esta breve incursión en el banquillo de su tierra natal, dio el salto al Boiro, de la mano de Luis Casais: «Alternaba de segundo del, coas categorías base. Foron dous anos nos que eu aínda estaba rematando de estudar». Tras esa etapa, el binomio Casais-Iglesias pasó a formar parte del organigrama del Pontevedra: «Era un proxecto moi chulo, nós traballábamos no filial, pero tamén facíamos cousas co primeiro equipo, que naquel momento o adestraba Alfaro. Eu, ademais, levaba aos infantís. Aproveitei esta etapa para sacar os cursos de adestrador e o máster de preparación física que imparte a Federación Española de Fútbol nas Rozas».

De la ciudad del Lérez regresó a Palmeira, donde vivió una de las etapas que recuerda con más mimo: «Foi unha tempada espectacular, tomeino como un ano para coller experiencia real como primeiro adestrado. Facíamos experimentos, gravábamos os partidos. Recordo a tódolos xogadores adestrando o día de Nadal. Cando boto a vista atrás, recordo os campos de terra e penso que aí comezou todo».

Etapa en Arabia

Tras un año en el Portonovo, Iglesias cogió las maletas y se marchó a Arabia: «Foi unha experiencia profesional bárbara. Xogar a Champions asiática... sénteste un auténtico profesional, aínda que sexa fóra da casa». Unos problemas de visado casi lo dejan en el camino, aunque logró volver a Palmeira. «Empecei de cero, tiven algunha chamada para irme de novo para fóra sendo preparador físico, pero quería ser adestrador. Optei polo Ribeira».

Después de su etapa en el principal equipo de su localidad, entrenó al Santiago juvenil nacional y terminó este camino el año pasado con su fichaje por el Noia: «Sabíamos que nos tocaba sufrir, pero sempre che molesta. Foi un ano produtivo, creo que o equipo deu a cara, mostrou unha identidade nunha categoría que é máis complicada do que parece».

El barbanzano reconoce que comienza a asimilar su fichaje con el Compostela, aunque asegura que no tiene miedo a nada: «É un club histórico, que estivo en Primeira División e que ten unha estrutura dun equipo de primeiro nivel. Terei presión aínda que sexa un proxecto a medio-longo prazo. Entendo a esixencia de defender este escudo».

Sobre el fútbol, confiesa que es su forma de vida y reconoce que también tiene su parte negativa: «Cando as cousas non van ben estás ti solo, o único que che queda é a familia. Hai moita xente que supostamente sabe moito disto e eu dígolles que se é certo que se poñan eles a adestrar. En calquera categoría hai moito traballo», aprovecha para lanzar un mensaje: «Para ser adestrador tes que ter as costas moi anchas, porque todo recae sobre ti e canto máis arriba esteas máis ancha terá que ser».

Confiesa que lo que más lo llena desde la banda es «conseguir que 11 persoas sexan capaces de facer o que practicas durante todo a semana e chegar a convencelos para que che sigan». Iglesias reconoce que es un romántico del fútbol, un apasionado del balón raso, del toque en corto, de sacarle aplausos a la grada: «O obxectivo para todos é o de gañar, conseguir o maior número de puntos posibles, pero creo que no deporte e na vida non vale todo. Como di Bielsa, non todo é o resultado final, o proceso importa moito».