A maratón de Cineuropa é un vicio de resistentes
29 nov 2012 . Actualizado a las 12:16 h.CINE | MARATÓN CINEUROPA
Trasnoitar é un deporte. Non se pode practicar a diario. A maratón de Cineuropa é un vicio de resistentes. Neste sentido é moi galega. Hai que sentarse e asomarse ao balcón que dá ao outro lado. Sentarse e agardar que as condicións obxectivas non se fagan valer cando un espectador leve tres longametraxes por diante dos ollos. A outra condición, subxectiva, é que somos moi obedientes. Do mesmo xeito que falamos da televisión como se non tivese botón de apagado, pensamos que unha maratón é para facela enteira. Somos como os entrenadores bascos: resultistas.
Queremos saír no álbum cun pé de foto que diga resistiu a maratón completa. Queremos colgar no facebook esa medalla para likeos inmediatos. Pero quizais poidamos ser rebeldes aos resultados como deberiamos ser rebeldes coas convencións. Non é necesario agardar a que chegue a mañá para saír. Poderemos abandonar polo medio coa fronte ben alta e recordarlle ao mundo que o importante é participar, porque o mundo non o fan os que soportan as normas senón os que converten as súas decisións en argumentos.
Cineuropa vaise despedir con Wellington, un especialista en decisións. Sempre fun máis de Mambrú, é dicir de Lord Marlborough, que se apelidaba Churchill, e de quen a canción popular fixo un personaxe a media distancia entre Godot y Raskayú. Pero o que toca no festival é Wellington e o seu xeito de guerrear en España que non ten nada a ver coa maneira en que The Beatles guerreaban nun autobús nesa película para televisión que acabou co título de Magical Mystery Tour. Algo en común tiñan: eran todos moi itinerantes pero sempre volvían ao lugar de orixe porque ese é o grande misterio: por moito que te mates a correr nunca saes do mesmo lugar.
Teatro Principal
Días: Hoxe
Horario: 23.30
Entradas: Entrada única para toda a maratón, 6 euros. Dez películas. Billeteira aberta desde as 15.00
MÚSICA: Banda Crebinsky | A piscina de Tío Gilito
Coa que está caendo e poste ti a facer un pasarrúas e a soprar os ventos así coma quen invita á festa, ou a trasnoitar, mentres os interventores da banca inventan novas fórmulas para seguir mantendo os cartos nos seus dominios para poder cobrar polo seu aluguer. É nestas, cando te invitan á festa, é cando te decatas de que é certo: non es dono dos cartos. Os donos dos cartos non somos nós, nin o Banco de España, nin sequera son de ese estado do que xa pon se pode preguntar que facer por el de tan privatizado que está.
Os cartos non son do Banco Central Europeo ou da Reserva Federal estadounidense. Os cartos son da banca internacional, da privada. Son propiedade privada e o que está en xogo agora é se llos entregamos definitivamente e eles deciden cando queren alugalos e a que prezo. Disney era un visionario e por iso inventou a piscina de moedas do Tío Gilito. Disney tivo que pedir prestado algún crédito e viuno vir todo. Pero non lle fixemos caso.
Mentres estás nesta aclaración da realidade chega a banda Crebinsky invitando a festa e o primeiro que se che pasa pola cabeza é que antes doutra cousa habería que deixar arranxado o problema do mundo. Pero logo advirtes que a realidade é unha suma de cousas e a orde dos factores non pode alterar o produto. Así que aceptas que a alegría é revolucionaria e pouco xerárquica porque xera enerxía descontrolada e hai que aproveitar a alta tensión dos Crebinsky para cambiar o mundo. Ir ao concerto e facer unha manifestación mundial para pedir que a piscina do Tío Gilito sexa de uso público.
Teatro Principal
Días: Domingo, 2
Horario: 20.00
Entradas: 8 euros
Presentación do disco «Jet lag»
TEATRO: «A tempestade» | Materia dos soños
Para que logo digan que os galegos non deixamos de mirar por nós mesmos, a primeira montaxe da compañía da Escola Superior de Arte Dramática é un Shakespeare. Tamén é noso. Como Valle.
Un Shakespeare crepuscular, que diría un crítico desatento, disposto a afondar no gran tamaño da insignificancia e das dificultades dun humano para aceptar a verdadeira importancia das humanas proporcións.
Temos problemas para medirnos pero non hai que asustarse nin botarlle a culpa á falta de instrumentos. É máis ben falta de perspectiva. A compañía da ESAD suxire que o teatro podería ser un instrumento para medir as dimensións do que somos e do que non. O autor, na súa vea galaica, advertiu que estamos feitos das materia dos soños. Como un intanxible.
Salón Teatro
Días: Sábado e domingo
Entradas: 5 euros
Horario: Sábado, 20.30
Domingo, 18.00
DANZA: «TRACK 6» | Pistas entre as árbores
Xunto con Voadora e Lilí Berlín, a danza incorpórase á programación do territorio micro. Marta Alonso percorre o territorio das pistas, que non é exactamente ese espazo sen asfaltar perdido entre as árbores da reforestación. Pero tamén podería ser iso se entendemos que todo ten un valor metafórico e que moverse é un xeito de descifralo.
A Regadeira de Adela
Días: Hoxe
Horario: 20.30 /21.00/21.30/
Entradas: 3 euros por pase
MÚSICA: Miniaturas de Eugenio Granell | Melodías dos cadernos
Non é cuestión de poñer exemplos pero nunca está todo sabido e por moito que se busque nunca se encontra todo. Quizais sorprenda que Granell apuntara música en cadernos ou quizais suceda que van casando vellas contas pendentes na interpretación do artista. Estamos demasiado afeitos e entender categorías antes que argumentos. As veces calculamos que colocar un argumento nunha andel mental é tanto como entendelo, que é case tanto como calcular que se colocas a Beckett na sección de teatro xa sabes todo o que dixo. Agora, ademais de mirar a Granell temos a posibilidade de escoitalo. É unha das versións posibles porque na música, afortunadamente, nunca hai nada de? nitivo. Pero igual é iso o que nos inqueda. Que a mesma música do artista poida ter mil interpretacións. Non entendemos ben a riqueza.
Cidade da Cultura
Días: Domingo, 2
Horario: 19.00
Entradas: 5 euros.
Centro de Innovación Cultural