«Cada un de nós somos únicos. No seu día fomos o resultado do espermatozoide máis rápido, tivemos unha oportunidade entre un millón, e non a podemos desprezar. Todos somos os máis capaces para a vida», afirmó Iago Santalla (Portomarín, 1982), quien expuso su teoría de los ilímites en el colegio público de Vite. Iago es educador social; trabaja en Cogami; realiza la tesis doctoral en la USC, en Humanidades de Lugo; da clases de posgrado, y es autor de libros de testimonio literario y de una teoría científica «avalada pola miña experiencia e polo que aprendín co coaching», que desarrolla con Manuel Rivero.
«Teño unha parálise cerebral de nacemento, que é miña e non lla dou a ninguén; o que teño é infinitamente superior ao que perdín», agregó ante padres, madres, docentes y escolares, en un acto organizado por el departamento de orientación.
Este colegio compostelano es de referencia para parálisis cerebral: tiene dos escolares de 3 años y uno de primero de primaria con ese problema, y ofrece prestaciones y sensibilidad especial para las personas con discapacidad.
Ver los «ilímites»
«A sociedade ve os límites, que vexa os ilímites», apuntó Santalla. Los «ilímites» son «a máxima capacidade dunha persoa, que ten que potenciar e ser consciente dela. O ilímite costuma estar no que máis amamos facer», agregó.
«O que non sabe que discapacidade ten, que a busque; e se non a encontra, que a siga buscando, porque a ten. E se non dá con ela non se vai poder desenvolver ben na vida», enfatiza. Porque «Todo o mundo ten minusvalideces e virtudes que desenvolver. Todos somos absolutamente limitados e ilimitados» y «podemos chegar a donde queiramos». Él explica su experiencia «onde me chaman».