José Luis Fernández. 42 anos. Silleda. Profesor
24 ago 2016 . Actualizado a las 05:00 h.Hai uns anos que a miña nai esqueceu o meu nome. Chámame neno e non sabe quen son. Despois de xantar acostumo a deitala e acubíllome un anaco ao seu carón. Entón, milagre! Comeza a aloumiñarme e bicarme. Quen o diría, toda a vida téndome a menos e rifando por calquera cousa...
Sempre tiven envexa do meu pai por marchar para o Brasil. De feito non casei para que ningunha muller a tivese que aturar. E é por iso que me afoga a soidade. Ben deito da compaña de Toño, que voltou a aldea hai uns seis ou sete anos. El tivo máis sorte ca min, porque non levou sobre o lombo o peso do que dirán. Os seus pais marcharan sendo el pequerrecho. Na cidade puido ir á escola e saíu mestre. Pero naqueles anos negros daquelas escuras décadas foi apresado por andar a escribir nos xornais non sei moi ben o que. Perdeu o seu traballo e cercouno a miseria. Daquela voltou só a Vilariño. Eu axúdolle nalgunhas tarefas. Mentres gadañamos, xunguimos os bois, imos botar a auga... cóntame mil historias. Aínda teño na cabeza a de onte. A de aquel guerreiro grego que, enfurecido pola deshonra de estar bébedo cando se puido poñer ao fronte do seu exército, se abalanzou sobre a súa espada, que lle atravesou as costas.
Esta tarde de San Xoán ameaza o trebón e por iso lle fun axudar a Toño a empalleirar a herba. Estou sentado na cabezalla do seu carro. Non teño folgos, como se alguén me arrincase do peito o corazón e se sentase enriba del. Volto mirar para a pendella. Achéganse algúns veciños. Fálanme, pero non os escoito. Agacho a cabeza e escorren unhas apenadas bágoas. Entran na aira dous gardas acompañando ao señor cura e a un home traxeado. Comezan a repenicar as campás.
E agora? Outra vez a soidade, a laiar polos camiños, a falar con quen non te escoita, a ir á taberna do Claudio a empiparse para que che entre no corpo esa ledicia pasaxeira.
Unha palabra fíxome pór en pé:
-Descolgádeo.
Tiven que liscar.