Luis Seoane da clase en el Luís Seoane

C. Pereiro PONTEVEDRA / LA VOZ

PONTEVEDRA CIUDAD

R. Leiro

Además de su labor como docente, el coruñés es párroco en la iglesia del barrio de Monte Porreiro

27 may 2016 . Actualizado a las 08:30 h.

Existen casualidades que parecen más cosa del destino que del azar. Quizás el primero no exista, quizás sí, pero en ciertas ocasiones, merecen una mirada. Como la mirada incrédula que gesticuló Luis Seoane (Sobrado dos Monxes, 1961), el día que comenzó a dar clase en el IES Luís Seoane de Monte Porreiro, y tomó las riendas de la iglesia del barrio.

«Cheguei no 2003 a Pontevedra», narra Luis. «Daquela o vicario de ensinanza, Luís Otero, díxome que ía para o meu centro. E así era. Dende que lle dedicaron o Día das Letras Galegas no 1994 e lle foron poñendo o seu nome a centros educativos e rúas de Galicia, a xente fíxase máis no meu».

El coruñés carece de lazos familiares con el escritor y pintor gallego, aunque a lo largo de su vida la pregunta le ha sido repetida en innumerables ocasiones. Llegó a la enseñanza casi sin quererlo. «Cando estaba no Seminario nunca pensara o do ensino. É un labor complicado nalgúns momentos, pero é certo que estou contento por ese ambiente de traballo en equipo que se xera nun instituto», explica el párroco. «Tamén entre o alumnado hai moi bos rapaces. Os mestres tendemos a queixarnos dos alborotadores pero tamén hai alumnos excepcionais que debemos nomealos».

Muchos definirían a Luis como un cura progre, moderno. Es obvio que no va a clase en sotana, y solo con preguntárselo, la carcajada aparece. Vio evolucionar Monte Porreiro desde el instituto y desde su iglesia, como dos experiencias o visiones opuestas generacionalmente, lo que le ha ayudado a comprender el barrio y a poner su granito de arena a la hora de cuidar de sus gentes. «Intenteino sempre. Cando cheguei, notei que o barrio viña arrastrando unhas feridas do pasado coas drogas, as familias.... Que marcaron moi negativamente o nivel social e de autoestima do barrio. Non se pode xeralizar. Monte Porreiro agora é un barrio que debe dar envexa».

Luis huye despavorido de las etiquetas y los prejuicios. De cualquier tipo, de cualquier clase. Ni para el barrio, ni para los alumnos, ni para los curas, ni para sus clases. Explica las cosas de una manera entrañablemente sencilla, como resumidas a la mínima expresión. Así, como él mismo expresa, «non se reza nunha clase de relixión, iso non é o que se debe facer».

«No ámbito académico eu vexo a relixión, as súas horas, como unha oportunidade estupenda para educar en temas que teñen que ver con outras materias, como a historia, o diálogo ou o saber convivir con outra xente culturalmente diferente», profundiza Luis. «No noso instituto temos persoas de máis de quince nacionalidades. Iso é algo natural, pero ten que ser asumido tamén polos educadores e polas familias. As clases non son para rezar, as clases son para explicar o que é unha oración socialmente, e como se relacionan as culturas e as relixións entre si mesmas. Sempre nunha liña de respecto e de liberdade, cousa que debería ocorrer en calquera ámbito, claro».

Cuando se establece mentalmente la imagen de un párroco, es más que probable que no venga a la cabeza la silueta de alguien como Luis, este coruñés acogido en la villa del Lérez, y más cuando todo el tiempo que habla siempre trata de apaciguar esas distancias que el pasado ha establecido en cuanto a religión y curas. «Nós non imos contra a ciencia, nin contra a democracia. Todo o contrario, debemos amplificar eses valores».

Además de en Monte Porreiro, el párroco también da clases en el Mestre Landín de Marín, en San Xulián. Oficialmente solo se encarga de la parroquia de Monte Porreiro, pero la falta de compañeros de profesión hace que constantemente tenga que echar una mano allí y allá para oficiar. Tanto es así, que es poco el tiempo que le queda a Luís para desenvolver sus aficiones y descansar un poco de enseñar, tanto en la iglesia como en los centros.

«Gústame facer algo de ocio coma a todo o mundo», confiesa. «A música clásica, por exemplo, é algo que me gusta escoitar en casa. O rock duro xa non, respecto moito á xente que é fan da distorsión -ríe- pero eu non che son moito diso». Aunque no le sobra el tiempo, trata de administrarlo lo mejor que puede, y además de la música, también disfruta con una buena película de cine.

«Os curas sempre arrastramos certas etiquetas do pasado, probablemente gañadas en moitos sentidos, e tamén digo que non depende da idade, que hai curas de 80 anos máis modernos cun de 35», ríe el párroco.

Que Luis Seoane acabara en el Luís Seoane no deja de ser una casualidad más que un acto profundo del destino, aunque como dicen en el lugar, «es el mejor Luis Seoane que nos pudo tocar».

«Os curas arrastramos certas etiquetas do pasado, moitas gañadas a pulso, pero a día de hoxe hai curas máis modernos con 80 anos que con 35»

El párroco trata de usar sus clases para enseñar a los alumnos la igualdad entre culturas y el entendimiento social e histórico de la religión, nada de ponerse a rezar en clase o a orar en medio del instituto