Gila no 10-N

Siro
Siro PUNTADAS SEN FÍO

OPINIÓN

SIRO

21 sep 2019 . Actualizado a las 05:00 h.

Quino, o gran humorista gráfico arxentino, definíase en 1991 como un home tímido e serio que ve a vida en cor Guernica de Picasso, e engadía: «El único humorista que me hace reír es Gila. Con él y con sus dibujos disfruto como no lo hago con nadie». Supoño que Gila recibiría esa declaración como un valioso premio porque a viñeta foi sempre prioritaria no seu facer de humorista e así o recoñeceu en 1995, no libro Y entonces nací yo: «Más allá de mis actuaciones, lo que más amo es el dibujo humorístico, que sigo y seguiré practicando».

Tamén eu rin con moitas viñetas de Gila, de personaxes grotescos e trazo infantil, en perfecta simbiose co texto; e nas conferencias que imparto sobre o humor mostro unha do comezo da Transición que reflicte a peculiaridade daquela realidade social. É a dun matrimonio burgués que comenta a un progre: «Pues nosotros también somos de izquierdas, pero todavía no».

No prólogo do libro Miguel Gila, editado en 2011, Forges evoca o programa de radio que, en 1954, Gila facía en directo na SER: «A partir de ese momento, todo lo gris del franquismo cotidiano desaparecía, convertido en lo multicolor del ingenio, la sonrisa y la ensoñación». Nese prólogo, Forges afirma que as maxestades humorísticas españolas, os Reis Magos do humor, son Cervantes, Quevedo e Gila. E remata: «¿Admiración excesiva? Ninguna admiración puede ser excesiva si se trata de Miguel Gila».

Por que falo hoxe de Gila se xa o fixen en marzo, no centenario do seu nacemento, e ata recordei un monólogo inédito? Por estraña asociación de ideas, non podo deixar de relacionar o fracaso da negociación política para formar goberno e a convocatoria de novas eleccións, cos seus monólogos disparatados e surrealistas. Vexo a Pablo Iglesias, co casco militar e o teléfono de Gila, chamando a Pedro Sánchez: «¿Es el enemigo? Que se ponga». Pero o presidente interino non se pon e non hai diálogo, nin monólogo. Véxoo rexeitando, indignado, a vicepresidencia social e os tres ministerios que Pedro Sánchez lle ofrecera en xullo, porque lle pareceron «carteiras florero», e venme á mente a imaxe de Gila na guerra, protestando porque lle mandaron dous canóns sen buraco.

Penso nos cinco meses perdidos nun diálogo de xordos, nos pulsos botados a brazo partido, e vexo a Pedro Sánchez, Pablo Iglesias, Albert Rivera e Pablo Casado no campionato de forza que facían no pobo de Gila, cando poñían no medio da praza una pedra enorme e eles, cunha carreiriña de quince metros, crebándoa a cabezazos.

Percibo a frustración do electorado, convocado por cuarta vez en catro anos, e descubro a Pedro Sánchez co uniforme de bombeiro e o teléfono de Gila, chamando a unha muller de nome Paciencia: «¿Usted que nota, como calor, como sofoco, no? Eso va a ser un incendio sí».

Sen lume, pero incendio é; e a cidadanía bota fume con eses 140 millóns que se van gastar o 10-N, para sumar 540 en catro anos.

Buscaba o remate para este artigo cando Moncho Borrajo me enviou unha viñeta da súa autoría sobre as próximas eleccións, na que a urna ten forma dun par de nádegas en pompa e os electores introducen as papeletas pola regaña. Podería ser de Gila.