Algúns valentes da Coruña pechaban cando avisaban de que a comitiva dos Franco se achegaba ao Cantón, e os xoieiros composteláns abrían por quendas para saciar a sede de ouro de Carmen Polo. Entrementres, xacían nas cunetas os donos das vivendas que pasaron a ser premio de delatores, asasinos e, en fin, mantedores varios do sepulcral silencio, ese que só interrompían as persianas de anticuarios e xoieiros cando Franco, coa súa voz atiplada, dicía desde Meirás «Gustaríame...». No fondo, collía provisións, pois debía saber que só era alguén por unha desas carambolas do destino que converten en xefes de Estado aos segundóns.
Pero Franco non tivo un Shakespeare para facerlle a épica, senón só unha manchea de gacetilleiros incapaces de converter en heroe a un monifate un tanto sanguinario, así que só lle inventaron unha aura de glamour para soterrar a verdade baixo ouropeis roubados: os Franco só tocaban o ceo grazas a unha ditadura fascista. Agora din que hai un proceso de «acoso e derribo» contra eles (risas).
O caso do pazo de Meirás define tan ben todo isto que dá noxo. Produto do asasinato e a extorsión dos herdeiros de Pardo Bazán, a compravenda foi unha trapallada da que só son capaces quen están afeitos a roubar coa cara máis dura que fixo madre e baixo a certeza de que o poder nin se crea nin se destrúe, só se herda pola graza de Deus e coa vergoñenta complicidade diso que chamamos Transición. Pero agora xa non hai Transición que os salve, e os Franco espernexan porque, por fin, o Estado democrático sabe que non son ninguén.
Os ladróns adoitan sentirse acosados polos xuíces, claro. E si, é feliz derribo. Por iso alguén descansa hoxe máis tranquilo nunha cuneta.