Lonxe quedan os Premios Goya. Xa esquecemos o emotivo discurso de Jesús Vidal, falando do que significa ter discapacidades. Axitou as conciencias presentes, as que o miraban desde o sofá e máis aló porque a mensaxe se espallou a gran velocidade. Foron moitas as bágoas que naceron por escoitalo. Chegou ao corazón da xente e á conciencia, fixo saltar remordementos e culpas.
Pero lonxe queda.
Hai días fixen un pequeno traxecto en bus. Nunha das paradas subiu unha moza nova. Achegouse torpemente aos asentos reservados e pediulle á señora que estaba sentada no primeiro se llo podía deixar. A muller así o fixo. A rapaza sentou e atopouse de fronte coa conversadora da que lle cedera o lugar. Esta mirouna con desaprobación e severidade e non tardou nin un segundo en comezar a increpala. Se non se decataba de que acababa de facer erguer a unha muller maior, que vaia xuventude que temos hoxe en día. A moza, tensa e coas bágoas incipientes, só lle dixo que ela tamén tiña dereito a ir alí. Pero a outra non deixou de alporizarse e intentar incomodar aos demais viaxeiros que, todo sexa dito, non lle fixemos caso. Eu miraba para a rapaza, rubia de xenreira, non de vergoña.
Ao pouco baixou, con todas as dificultades do mundo para camiñar, vítima dunha forte doenza. Nese treito só se oía silencio.
A señora, por suposto, tiña máis que argumentar. Seica non traía un cartel pegado na fronte que dixera: discapacitada.
Pensei en Jesús Vidal. Moita falta fan palabras coma as del. Non as esquezamos.