Vinte anos

Cristina Pato
Cristina Pato A ARTE DA INQUEDANZA

OPINIÓN

18 ene 2019 . Actualizado a las 00:07 h.

A cunca caeu ao chan e escachou. En mil pedazos rompeu, sen sequera darme a oportunidade de pegala de novo. Lembro perfectamente cando e onde a mercara: con miña nai en Barcelona, na praza do Pi. Compraramos unha cunca, un prato, un coitelo, un garfo, unha culler e un vaso. Era o 1998 e eu marchara a estudar alí.

Xa só me quedaban o vaso e a cunca. E hoxe, no mesmo día que marcho da casa de miña nai, coma sempre chorando, para comezar unha longa tempada de xiras, vai a cunca e rompe.

Cando a mercamos non tiñamos nada máis que a esperanza de que Barcelona nos traería unha experiencia de vida e, se todo ía ben, unha titulación superior de música. Lembro aquela pensión na que quedamos mentres estabamos a buscar piso, e lembro o momento no que apalabramos o meu cuarto no piso do barrio de Gràcia no que vivín durante algún tempo coa señora Luisa, duns 70 anos, e Xerach, de 18, coma min. Entre outras cousas, eu tiña que levar a miña louza.

Hoxe, cando rachou, pensei que vinte anos con nós eran abondos. Que xa estaba ben de gardar todo coma se fora sagrado. Pero, de súpeto, esa memoria durmida, a de miña nai sacando os cartos do peto e sumando de cabeza o prezo dos seis artigos esenciais fíxome chorar aínda máis.

Vinte anos non son nada e sono todo. Hai vinte anos que a desaparecida Fonomusic estaba a preparar o lanzamento do meu primeiro disco. Hai vinte anos que saíu Tolemia. E aquela cunca era, en certo modo, a testemuña dun radical cambio de vida que non me deu tempo a asimilar. Vinte anos que me ensinaron a aprender que menos é máis, que o máis sinxelo é o máis fermoso e que o amor polo local, polo pequeno, é o que fai a un universal.