Dende que o Concello de Verín anunciou que vai construír un novo cemiterio nas proximidades da casa do Julio, natural do lindísimo Salgueiro, todo cambiou na cuadrilla. É polo verán, imaxino. Por esta calor que nos distorsiona. Mariló, cando chega de traballar ás oito e dez, minuto arriba minuto abaixo, senta na terraza do Fidel’s e pide unha ou dúas cervexas ben frías. Os outros están en conversas de camposanto. E todo polo Julito, como dicía. Algo lle pasou que non soubo asimilar a noticia do cemiterio. El, que é o máis mozo da cuadrilla, pasa o día falando de mortalidades. Que hai que explotar as instalacións convenientemente. Que non estaría de máis poñer conexión wifi nos panteóns, que nunca se sabe. E tarima flotante no chan. Que nada de cipreses, nin negror, colores vivas e unha barra ben surtida con todo tipo de ambrosías espirituosas. O Juan Ramón, desesperado, dille que ten que deixar o tema. Non o consegue. Ata pide que se por culpa dos malos pasos do destino el marcha antes ca nós, que o poñamos nun lugar ben visible. «¿Nun panteón do novo cemiterio?», preguntamos. E contesta: «Non, cerca da barra do bar, disecado […] así verédesme todos os días». Tomouno a peito co trasmundo. Pasan as horas de tertulia neste xullo asfixiante parolando de mortaxas e mortuorios. Mariló está a outra cousa. Ensimismado e sen abrir boca, unicamente para dixerir cervexas frías que aparten a calor. Julito sente que as súas «mortalidades» espertan escaso interese no electricista da cuadrilla. Mira cara a el. Ata se atreve a interrogalo sobre a cuestión mortuoria. Pregúntalle: «¿Cremación, disecación […] que queres, Mariló?», e o Mariló, abafado, responde: «Que chova, Julito, que chova».