Sempre coidei que a ollada de escritor de Carlos Casares e esa ironía, mesmo ese escepticismo cheo de retranca, tiña a súa fonte na liña paterna. Cando Carlos explicaba a súa paixón pola narrativa, usaba o exemplo dos avós de Lamas. E malia que a avoa Francisca era un ser fantástico, que puña creto nas pantasmas e mesmo se citaba polas tardes cun seu irmán morto para falaren baixo unha cerdeira, Carlos decantábase polo avó Herminio, que non inspiraba feitos imaxinativos nin misteriosos, senón que se apegaba á realidade da narración miúda, ao pracer das palabras lentas, mantendo a orde do acontecido e salientando a exposición gradual dos detalles. Pero o outro día, en Lamas, a súa curmá Rosa contounos que Manuela, a nai de Carlos, tamén lles dirixía obras de teatro cando eran cativos. Por algúns textos, xa sabiamos que Meches, a irmá de Carlos, tiña dotes para o teatro. El, pola contra, recoñecía que non valía para actor e contaba só unha actuación na que precisou un pouco de licor café para tirar o medo ao escenario. Pois ben, seica houbo máis papeis para Carlos, aínda que o público se reducise a algún familiar e a directora fose a súa nai. En Lamas, por exemplo, armaron un confesionario e Carlos fixo de cura. Cando a súa curmá Olimpia, vestida de velliña, se axeonllou nunha banqueta diante del, Carlos preguntoulle polos motivos da súa confesión. E ela envolveu a resposta en palabras tristes, explicando que o seu pecado consistía en verse fermosa cando se miraba no espello. Logo dun silencio contrito, con ela agardando pola penitencia dunha morea de avemarías, Carlos escureceu a voz e seica improvisou un chisco de máis: «Vai con Deus, miña filla, que equivocarse non é pecado».