A presenza de varios porcos bravos paseando polo campus da Universidade de Santiago, un dos poucos campus urbáns que queda no país, ten causado sorpresa. Aínda que non tanta aos veciños do rural periurbano da capital galega, xa que moitos deles, ao igual que os doutras vilas e cidades galegas, levan tempo queixándose dos estragos das mandas destes animais nas leiras nas que botaron o millo, o que resultou especialmente amolante nun ano no que a seca xa o deixara miúdo. Ao igual que, na capital do Reino, veñen causando sorpresa as actitudes dalgúns deputados no Congreso da nova política. Cóntase (eu linllo ao mellor cronista parlamentario desta segunda Restauración, Luis Carandell), que José Ortega y Gasset, aos deputados máis rabudos da primeira lexislatura da República, que non deixaban de interrompir aos oradores golpeando nos pupitres ou mesmo de acosar aos seus opoñentes botándolle os tinteiros por riba, chamáballes «porcos bravos».
Incluía no grupo, entre outros, a Joaquín Pérez Madrigal (socialista radical e fondamente antigubernamental), a Ramón Franco (o irmán do dictador, que entre o 1931 e o 33 exerceu como deputado independente federalista por Barcelona, tras renunciar ao escano que simultáneamente obtivera por Sevilla no Partido Republicano Revolucionario) ou a Eduardo Barriobero (do anarcosindicalista Partido Republicano Democrático Federal).
En certa ocasión varios destes acercáronse a saudar a Miguel de Unamuno, deputado independente por Salamanca elexido na candidatura da coalición republicano-socialista, e lle dixeron: «Don Miguel, aquí tiene usted a los cinco jabalíes de la Cámara»; ao que Unamuno contestou: «Imposible, los jabalíes van solos o en parejas; los que van en piaras son los cerdos».
Posiblemente condicionados polo amable e rockero aspecto do xabarín de Miguel Anxo Prado, unha das creacións máis exitosas e influíntes na normalización linguística da historia da TVG, a primeira vez que algún de nós víu a un xabaril preto da casa ou cruzar pola estrada sorríu e ata disfrutou polo avistamento.
Actualmente provocan en torno ao 60 por cento dos accidentes de tráfico motivados por animais, un terzo do total dos accidentes de tráfico que hai en Galicia cada ano ou, como informaba La Voz o pasado xoves, 655 accidentes só no 2016.
E, sendo esto grave, algúns nos preguntamos se detrás do xabaril non virá o lobo, cunha poboación que tamén comenza a medrar e a aproximarse ás casas con demasiada frecuencia.
Un fermosísimo animal do que nin sequera Walt Disney foi capaz de presentar unha cara en exceso amable.
E é que o perigoso dos xabariles non é tanto o estrago que causan, con ser moito.
Un golpe no coche ou un borrancho de tinta china no traxe teñen arranxo. O problema é que tras del ven o lobo; como xa advertiron por adiantado, novamente, desde a periferia.
E o lobo, preto das aldeas, xa é outra cousa. Ahí está a testemuña vital do propio Miguel de Unamuno, quen, tras abandoar a política en 1933, desencantado entre outras cousas pola presenza dalgúns porcos bravos nas ringleiras republicanas, víulle os ollos de fronte ao lobo apenas tres anos despois. O 12 de outubro de 1936, na Universidade de Salamanca, cando tras criticar o que xa era unha guerra incivil, os lobos ouvearon: «¡Muera la intelectualidad traicionera!», «¡Viva la muerte!».