A Semana Mundial da Lactación Materna propuxo como seu lema: Lactación Materna, clave para o desenvolvemento sustentable, e pedía colaboración para a súa difusión. Desde hai anos, nais famosas prestaron a súa axuda con retratos aleitando aos seus bebés, algunha, como Giselle Bündchen, mentres unha manicura arránxalle as mans, un maquillador a cara e un perruqueiro o pelo, e outras espidas, ou con vestimenta tan sexy que non deslucirían na revista Playboy.
Non sei se unha nai lactante traballadora, que tivo que deixar o seu traballo para aleitar ao seu bebé, se sentirá animada con tales exemplos a continuar a lactación os dous anos e medio que recomenda a OMS. Nos países subdesarrollados a lactación materna evita enfermidades e mortes de bebés, e o gasto na súa alimentación, pero que relación ten co desenvolvemento sustentable nos países desenvolvidos? Se a nai ten que aleitar «a demanda» durante máis de dous anos ao bebé, quen mantén á familia? O pai? O Estado? A campaña ten certo tufo retrógrado que en Francia denunciou a filósofa e historiadora Elisabeth Badinter en Le conflit, la femme et la mère (O conflito, a muller e a nai): as mulleres deben renunciar ás súas aspiracións, ao seu traballo e independencia para ser só nais a tempo completo, mentres o pai pasa a ser o sustento económico do fogar. De conciliación ou de pensións á maternidade non fala a campaña. O que si fixo foi fomentar un sentimento de culpabilidade ás mulleres que decidiron non aleitar e seguir traballando.