Cando o escoitei de boca daquel home quedei atónita: Pedro Sánchez, o candidato do PSOE, estase inmolando «por unha causa xusta». Dicíao estes días un votante socialista, tan recalcitrante na súa defensa de Sánchez como este na súa postura do non absoluto. É unha opción que nunca se me pasou pola cabeza.
Atribuín as repetidas negativas do líder socialista a unha postura semellante á do envexoso visir Iznogud, que quere «ser califa en lugar do califa», segundo contábannos en divertidas historietas René Goscinny e o debuxante Jean Tabary alá polos anos sesenta.
Crin que o desexo de ser presidente podería levar a Pedro Sánchez a esa actitude que, polo momento, só serviulle para perder votos e levar ao seu partido á peor situación que se recorda desde hai moitos anos.
Ata pensei nun problema psicolóxico que padecen algúns individuos que, cando adoptan unha determinada postura, son incapaces de rectificar, aínda que as evidentes circunstancias aconsélleno.
O da inmolación foi unha sorpresa: ao parecer Pedro Sánchez se inmola con plena conciencia. É un loitador nunha batalla contra o Mal (ou sexa Mariano Rajoy) que sabe que lle pode custar a súa vida política (ou sexa, a súa privilexiada posición no Partido Socialista), unha situación que ve cada vez máis posible, pero el non se rende, alguén ten que dar esa batalla.
¡Ai, señor! Non o pensara antes, pero agora recordo que nos mundos da psicoloxía a iso chámaselle «o síndrome do superheroe».