Acábase agosto e con el acábanse para miles de españois as vacacións de verán, un tempo co que soñamos o resto do ano, unha paréntese na nosa vida cotiá que case nunca cumpre as expectativas que esperta.
Un amigo, xa desaparecido, detestaba o mes de agosto, dicía que era o contaquilómetros da existencia. Vinte agostos transforman a un mozo, orgulloso do seu corpo atlético, nun tipo barrigudo que mira con ollos libidinosos ás mozas, mentres lle pon crema solar nas costas á súa dona; e á rapaciña admirada, nunha nai cansa que espera esperta a que os fillos volvan da discoteca, mentres o marido rouca. Vinte máis fan deles uns avós que, con sorte, participan da vida familiar e ocúpanse dos netos. E vinte máis, convérteos nun recordo ou nun sobrevivente, xeralmente incómodo.
Mentres acomodo os trastes de todas as vacacións no coche no que loitamos a diario para atopar aparcadoiro na praia, no restaurante, no supermercado, no cinema de verán e nos parques infantís, penso que o meu amigo era un pesimista irredento. E eu son unha sobrevivente. A vida non é un camiño de flores, pero é o que hai. E ten momentos felices que non hai que desaproveitar.
Como miles de españois, abandono a paréntese e volvo á vida cotiá, á normalidade, ao traballo, a todos os meus problemas e aos dun país que, vállame Deus, ¡que mal panorama ofrece!
Pero a vida segue, e con ela os soños e a esperanza.