Unha mazá. Un gato. Unha cadela que o come todo. Outra que non come nada que lle sirvan fóra da súa hora. Un ourizo cacho no xardín. O cabelo dunha monxa. Un lóstrego que escorrenta a melancolía. Un paseo por Panxón. Un comedor de ras. Unha conversa. Un lapis perdido e atopado. Unhas palabras erguéndose cada día nunha columna de papel. Nos títulos de crédito da película Matar a un reiseñor unhas mans infantís abren a caixa dos tesouros. A cámara ensina un reloxo de cadea, boliñas de cristal, un espelliño, pinturas, moedas, un prendedor, dous bonecos de madeira... Un universo enteiro exposto enriba dunha mesa. Os artigos que publicaba Carlos Casares en La Voz de Galicia eran iso mesmo. As insospeitadas xoias do día a día que só ven os buscadores de ouro de verdade. Moitos só as aprecian cando xa están gardadas no cofre do pasado, cando son reliquias do que foi. Pero para o escritor escintilaban tanto as vellas coma as novas historias. As da nenez e as do día anterior. Momentos que parecen lixeiros e fugaces, pero que acaban pesando máis que ningunha outra cousa na balanza interior. Ao final, son iso que queda na vida cando non fas pé na tristura ou na angustia. Nin trompetas de Xerusalén nin Marcha Radetzky. O importante, coma sempre, está na letra pequena. O gato, o lapis, o lóstrego, o ourizo cacho. Como escribiu o propio Casares neste xornal, o remanso das cousas miúdas. Tiña razón. O mundo cabe nunha mazá.