As palabras de Casares

Ramón Loureiro Calvo
Ramón Loureiro VELUT UMBRA

OPINIÓN

10 jul 2016 . Actualizado a las 05:00 h.

É verdade: Carlos Casares foi un narrador excepcional, un dos mellores escritores do século XX. Comezou a iluminar a literatura galega, en plena xuventude, con Vento ferido. Anos máis tarde achegouse ao sublime con Os escuros soños de Clío, libro ao que por certo non parecía quererlle en demasía. Con Un país de palabras alzou un verdadeiro monumento de papel e de tinta. E, sobre todo, fixo do oficio de vivir cos ollos abertos unha máis das belas artes a través da súa columna diaria de La Voz de Galicia. Foi un escritor tan brillante -oculto ás veces detrás do seu propio personaxe- que, se cadra, aínda teremos que tomar distancia para podelo ver na súa auténtica dimensión. Pero, por riba de todo, Casares era un home bo, no máis alto sentido do termo. Un agasallador, en feliz expresión dalgúns dos seus amigos máis leais. Viviu para facer felices aos demais, e adoptou esa maneira de existir con toda naturalidade, sen que dese a impresión de supoñerlle esforzo ningún. Dono dunha personalidade infinitamente máis complexa do que polo xeral se pensa, quixo facer deste mundo un lugar mellor.

En Santa Mariña de Sillobre, en Fene, ao pé da fonte, había un bar con biblioteca, Lar Vilar, que, aínda que xa pechou as súas portas, a súa dona, Isabel, conserva intacto, coma un auténtico museo. O lugar de honor ocúpao unha carta de Casares, escrita a bolígrafo. Carlos mandaba libros alí, case en secreto. E sempre me emociona ver como contempla a xente o que el escribiu, ese manuscrito xa case ilexible. Ás veces é coma se lle fosen rezar.