A espantada de Felipe González

Siro
Siro IMAXES DA TRANSICIÓN

OPINIÓN

28 may 2016 . Actualizado a las 05:00 h.

Aínda que Alfonso Guerra declarou, anos máis tarde, que gañar as eleccións xerais de 1979 sería prematuro para o PSOE, no partido contábase coa vitoria e non conseguila causou decepción. Na última intervención en TV, Suárez presentara ao electorado a disxuntiva: ou a moderación da UCD, ou o marxismo do PSOE; e saíralle ben.

Quizá porque Felipe González pensou que un PSOE marxista tocara teito electoral, pero sen dúbida porque era desexo da Internacional Socialista, no congreso celebrado en maio propuxo a renuncia ao marxismo e, ao ser rexeitada, non se presentou á reelección de secretario xeral. Se Pablo Castellano, Gómez Llorente, Francisco Bustelo e Tierno Galván, defensores da liña marxista, se viron gañadores, non tardaron en descubrir o erro. Sen Felipe, as bases sentíronse orfas, e despois de catro meses baixo a dirección dunha xestora presidida por Federico de Carvajal celebrouse un congreso extraordinario no que se abandonou o marxismo como ideoloxía oficial e na elección da comisión executiva a candidatura encabezada por el obtivo o 86 % dos votos, fronte ao 7 % dos rivais.

Felipe González volveu á Secretaría Xeral con Alfonso Guerra de vicesecretario. Nacía o felipismo.