Durante catro meses asistimos aos esforzos dos grupos políticos para unirse e poder formar Goberno. Todo eran abrazos e mans tendidas, á dereita, á esquerda e cara ao ceo, clamando pola suma que os levaría ás desexadas cadeiras parlamentarias. Pero as contas non saían e empezaron as críticas, que se foron agreando a medida que se acurtaba o prazo. Ao final, os que parecía que ían sumar, restaron, e os que antes se abrazaban acabaron insultándose. Veu despois un curioso espectáculo: todos culpaban aos demais de chegar a esta situación, ninguén recoñeceu erros, e os que antes desexaban unirse sacaron a relucir a súa mellor dialéctica para cargarse ao antigo posible socio. Total, que despois de catro meses estamos peor que o 21 de decembro. Os partidos están peor porque neste período os seus líderes deixaron de manifesto a peor cara, acentuáronse os defectos que coñeciamos e afloraron os que sospeitabamos: a ambición desmedida, a soberbia e o talante ditatorial, a inexperiencia... E a cidadanía está peor porque se cansou de que a invoquen en balde para xustificar desexos particulares e contrarios. Uns din que a xente votou que ten que gobernar o PP; outros din que votou que hai que botar fóra ao PP. Agora teremos que soportar ata o 26 de xuño os autobombos e as críticas a uns rivais que, con todo, poderán converterse en aliados segundo os resultados das urnas. Que cansazo!