O marqués de Bradomín, o personaxe de donjuán creado por Valle-Inclán, era «feo, católico y sentimental», ademais de galego. Agora apareceu en Galicia un tipo ao que os medios de información cualifican de donjuán, un individuo baixiño, sen dentes, pero fotoxénico e capaz de encandear coas súas palabras a unha chea de mulleres que o mantiveron desde hai vinte anos. Ese dominio dos recursos da linguaxe, unido á súa falta de prestancia física, lembra tamén a outro gran personaxe literario: Cyrano de Bergerac.
As mulleres seducidas e estafadas son varias e non parvas, nin moito menos. Coñecérono a través das redes sociais, e todas coinciden en que el se mostraba como o home que calquera muller desexa como parella: coincidía con elas nos seus gustos e hábitos de vida (sobre os que previamente se informou) e era atento, estaba sempre pendente delas e mesmo cociñaba. Non tiña nin un duro, pero conseguía con distintos pretextos que elas pagasen as súas facturas, o aluguer do piso, etcétera. Ao final, abandonábaas coas débedas e levándose algún obxecto de valor.
Non se trata dun gigoló, alguén que unha muller mantén porque a comprace, pero tampouco é un donjuán, personaxe que seduce por pracer, non como medio de gañarse a vida e que non rouba ás súas vítimas nin as estafa economicamente. Creo que a este galego do que falamos sería máis correcto chamarlle sinxelamente estafador.