En 1962, enganando ao réxime franquista, o director de cine Frederic Rossif rodou en España Morrer en Madrid, unha durísima película sobre a guerra civil, que foi prohibida en España e que o réxime tentou destruír. Foi un éxito en todo o mundo, desde Europa a América e China. Anos despois, en 1977, nunha entrevista, o director explicaba así aquel éxito: «España era o vello gran país que interesaba ao mundo». Por esas datas, 1977, Adolfo Suárez solicitaba oficialmente a adhesión á CEE (hoxe Unión Europea), que finalmente se conseguiu en 1985 .
¿Seguimos sendo ese vello gran país do que falaba Rossif? Eu si o creo, aínda que hoxe ao mundo non parece interesarlle de España máis nada que as súas praias asolladas, e Europa non perde ocasión de integrarnos nos PIGS.
Somos un país que nunca soubo facer valer os seus méritos, nin sequera recoñecelos. E poño un exemplo: a expedición para levar a vacina das vexigas polo mundo no século XIX, unha verdadeira xesta científica e humanitaria. Se o fixesen Francia ou Inglaterra, os nenos ingleses e franceses estudaríano nas escolas, e os seus parques lucirían estatuas ao doutor Balmis, ao que aquí só coñecen os estudantes de Medicina de Alacante.
E ademais, somos un país con mala sorte, que non nos merecemos nin os trinta e cinco anos de ditadura franquista, nin a mediocridade dos políticos actuais.