¿Dámoslle a volta ao conto?

Inma L. Silva CALEIDOSCOPIO

OPINIÓN

30 ago 2015 . Actualizado a las 05:00 h.

Xa llelo digo eu ás miñas fillas: moito tino cos que falan castelán; nada de subir a un coche cun deles, por Deus, non quero nin pensar o que vos podería facer. Así que cando usedes o Bla Bla Car, se quen conduce non se apea do castelán, sen mediar palabra, baixades. É mellor perder os cartos que correr perigo.

Deberían prohibilo definitivamente e deixarse de tanta trangallada, que xa non podes nin cubrir un impreso sen que te mareen co anverso en castelán. Empezas por aí e mira despois o que pasa, que un langrán que só fala castelán decide queixarse no Twitter de que unha persoa de ben non quere ir con el nun coche, e ¡hala!, xa se armou, coma se fósemos todos uns racistas. Porque antes todo era mellor. Nas clases falábase o que se tiña que falar, sen ideoloxías, e punto. O castelán, na casiña, para os vellos e para falar das cousas da aldea. E non é que eu teña nada en contra, conste, que me parece unha lingua moi bonita, melodiosa, na que escribiron grandes poetas como Espronceda; está ben para o que está, para cantar Clavelitos nas festas e para os arrolos de berce, e por iso hai que protexelo. Pero de aí a falalo con descoñecidos ou ensinar as matemáticas e a física en castelán, ¡por Deus! Por iso na miña casa o castelán entra pouco; a edición de luxo do Quixote no andel, o Telediario de vez en cando, e, claro, a asistenta. Ela si que fala castelán, pobriña.

Pero, ¡meu Deus!, non quero nin pensar nos pais desa rapariga que, por culpa do Bla Bla Car ese, case sobe a un coche cheo de homes falando castelán.