El chamáballe rula. Ela deixaba ir o tempo entre os seus dedos. Mar, sol, verde. Galicia é o pórtico do paraíso: unha fronteira de millo, azul e branca, flotando nun éter de dozura. Cando chegaba a noite el collía un libro e, antes de partir, líalle os versos máis fermosos. Despois xogaba o póker da vida coas cartas dos perdedores. Con eles compartía palabras nos bares onde, como residuos, os últimos borrachos contemplaban nos espellos a súa tristeza. Faláballes do amor. Só o amor acende, enaltece, levanta. Preguntaba, reclamaba historias para escribir. Chegou a pensar que todos os borrachos cos que se encontraba eran seres desamados. Ou, peor, individuos desesperanzados. A esperanza tamén é unha bala. Sen ela nada somos. Ao regresar a casa contáballe a ela os últimos encontros e amosáballe a libreta onde anotaba as súas ideas para una próxima novela. Aquel que levaba un sorriso aberto, sempre, para ocultar todas as portas pechadas da súa alma. O que camiñaba quilómetros e quilómetros para liberarse duns ollos. O que escribía cartas de amor e anotaba o seu enderezo (escribirse a si mesmo, non fan outra cousa os escritores que amo): para recibir palabras de amor no seu buzón. O que enviaba flores a unha muller de lentes, funcionaria de oito a tres, que ás tardes repousaba no seu salón contemplando o bestiario televisivo. Hai de todo nas noites do Señor, dicíalle á súa amada. Falaba máis dos outros que de si mesmo. Dos amores deles, non do seu. Unha madrugada, no regreso da súa caza nocturna, non encontrou a ninguén. A rula voou. Cansara, quizá, de ver o tempo pasar entre os seus dedos. Alimentada de ficcións, da vida dos outros. Non se pode ser escritor, pensou el, sen morrer no intento.