Por Luis Seoane, que subía á Torre de Hércules para pechar os ollos e ver Irlanda ou un lugar chamado Arca. Por Rafael Dieste e as súas invencións de Félix Muriel, e porque quixo ver máis alá do quinto postulado de Euclides no seu Testamento xeométrico. Por Cunqueiro, que xa escribiu esas mil primaveras das letras galegas que soñou para o seu epitafio. Por Castelao e a Galicia exiliada, que nin un só día deixou de pensar no regreso a unha aldea, unha rúa, unha ría. Por Valle, por Wenceslao, por Cela, por Camba e pola indomable Pardo Bazán, e por Rosalía, que mollaba a pluma en sangue porque sabía que escribir co propio sangue, desde as literaturas do eu, xa é a única forma de escribir posible. Pola música dos 24 anciáns da arquivolta do Pórtico da Gloria. Pola Sinfónica de Galicia, o seu Mozart e a súa Resurrección de Mahler. Por un Dépor-Celta en Primeira. Por Siniestro Total e Golpes Bajos. Por un vídeo de Viuda Gómez e Hijos e por Narcisismo, de Radio Océano e Lois Pereiro. Polas décadas contadas de Lois Tobío e por Gondomar e a súa esgrima diplomática con Sir Walter Raleigh. Polo Códice Calixtino. Pola pedra de ouro da Quintana dos Mortos. Pola vista da ría de Arousa desde a Illa nunha mañá clara de agosto. Por Fole e unha carballeira no Incio. Por Lugo, onde os camiños e as pedras aínda falan en latín. Polo Miño e o Sil, que debuxan paisaxes de auga verde nos mapas. Polo Mar de Fóra, en Fisterra, polos cantís de Cariño e polas baleas perdidas de Cee. Polos mares de Aldán e Rande, onde Nemo buscaba o ouro dos vellos galeóns. Polas estrelas sobre Campaña, Valga. Polo Atlántico bravo do Orzán. Polos vellos republicanos de Chacabuco 955, república de San Telmo, que xa nunca volveron a cruzar o océano. Por todas as Galicias que cada un de nós leva dentro e que non somos quen de enumerar. Polas mil Galicias que ás veces non entendemos completamente, pero que amamos total e irremisiblemente. Por esta Galicia, en suma, que cada 25 de xullo renace das súas cinzas. Quizais daquelas cinzas na manga dun vello coas que Cunqueiro ía titular un libro que xa non chegou a escribir, pero co que aínda hoxe soñamos porque prometía literatura e ledicia pura. Por todo iso sorrimos hoxe. Co sorriso luminoso que lle pintou o mestre Mateo ao profeta Daniel.