Hai días como este, vintecatro de abril, que quedan en medio de todo: en medio de nada. Mañá acontecerá vermella a Revolución dos Caraveis e onte, vitoreado, correu o licor do Día do Libro. O vintecatro queda en terreo de ninguén, como se fose un abismo onde os distintos enfían a agulla da ensoñación: e hai que seguir soñando. As revolucións e os libros son reclamos da fantasía. Ese arrecife chamado utopía que algúns sosteñen sen bandeira, nin partido, nin sindicato, libremente. Á illa Utopía chégase por un ceo de coelliños brancos, nubes algodón, esponxa alegre e sen lamento. Hoxe, en medio de todo, convén rezar a oración da esperanza. Horizontes, verdores, fragas de Esmelle con Cunqueiro recitando versos fervorosos nas fontes de sete canos. Hai que seguir soñando. Empuxo este xoves as palabras como pomba, paíño, milpéndoras que leven sosego onde o sosego falte, consolo onde a aflición sexa oprobio, luz onde a xélida brétema conquiste espazos. Hai que seguir soñando. Non desistir, destruírse vencerse derrotarse (non). Elevar as voces e cantar. Pasear: só teñen valor os pensamentos paseados. Abrazarse. Pensar que é posible distanciarse deste tempo de móbiles, redes: atrapados. Vintecatro de abril, illa de ningures. Sós. Estamos sempre sós. Acompañámonos de ficcións para vivir. Hai que seguir soñando. Non triturar as ilusións. Hai que seguir soñando. Escribiría os 1.640 caracteres desta columna repetindo a mesma frase. Non hai outra superior. Vintecatro de abril de 2014: abrazo aos distintos coa forza toda do meu corazón cincuentón. Hai que seguir, seguir soñando.