As primeiras pingas

María Reimóndez

CULTURA

Le aquí os capítulos anteriores da novela por entregas de María Reimóndez

02 ago 2014 . Actualizado a las 07:00 h.

Coñecéranse por casualidade. Non podía ser doutra maneira. Vírao na praia fluvial un par de veces, sempre só, coma ela, que levaba os apuntamentos con afán de estudar os últimos exames de económicas, sen moito éxito. Cando levantaba a vista das notas gustáballe atopalo lendo, o seu corpo definido pola luz do sol, moreno e musculoso. A el dende sempre lle gustara facer exercicio, dende sempre lle dixera que era unha forma de abstraerse das preocupacións. Nunca lle quedara realmente claro cales eran. Porque daquela xa Vicente tiña un posto de traballo na aseguradora e poucas dificultades na vida.

Mais na praia fluvial ela non sabía nada diso. Na praia só o observaba ata que un día por casualidade puxo entre os dous puntos a liña que pasa polo medio e resultou que un amigo dela, que decidiu acompañala cos apuntamentos, avistou a Vicente, e saudouno e el devolveulle o saúdo e achegouse e comezaron a falar e... En nada deixou de haber amigo polo medio.

-Gústame o teu corpo miúdo, pequeno.

A ela gustáballe que lle dixese esas cousas. Nunca puidera competir coas súas amigas altas, de corpos curvos. Sentía que rara vez se fixaban nela para nada, pequena e case invisible. Vicente non era así. El víaa.

«Gústache así?», díxolle o primeiro día que finalmente estiveron a soas no seu piso, o piso dende o cal se oían os berros das crianzas no recreo do colexio. O mesmo no que aínda tiña o seu despacho. Aquel lugar transformado no que xa se perdera o recordo daquela tarde na que por fin a convidara a subir e a bicara lentamente, saboreándoa. Aquela na tarde na que, cos dedos nela, lle preguntou: «Gústache así?». E a ela gustoulle. «Non te movas tanto», dixéralle el. Mais ela quería moverse. «Hache de gustar máis se ficas queda, xa verás. Faime caso». E fíxollo. A fin de contas era el o que se deitara xa con moitas mozas, ou iso parecía. O seu amigo dixéralle que andaban seguido detrás del e que raro era que Vicente andase sen compaña feminina. Ela prefería non preguntar e non saber. Chegáballe con telo con ela naquel intre, naquel mesmo instante.

Abanea a cabeza como para retirar dela o recordo. Por sorte o taxista non é un deses que se dedican a dar carrete sen fin. Non podería toleralo neste momento. Non quixera coller o coche, non tiña hábito de usalo, estaba afeita ao bus e aos taxis, cando a distancia non era manexable andando. No fondo dese pensamento tamén a dúbida do que vai atopar á porta dos xulgados, da rapidez coa que viaxan as novas. Polo de agora o seu teléfono está silencioso pero quen sabe o que pasará nas vindeiras horas. Chamara brevemente ao banco: «Un imprevisto familiar». Seguramente era a primeira vez que usaba esas palabras. Así que non houbo preguntas nin inquéritos, nada máis un simple: «Nada, tranquila». E tranquila era o máis lonxe que podía estar do seu estado emocional.

Agora baixa aos xulgados pensando se lle deixarán velo. Se lle dirán algo máis certo. Agarda no fondo do peito que alguén lle diga que todo foi un erro absurdo e que axiña poidan rir do asunto, contalo nas ceas coas amizades. «Recordas cando detiveron a Vicente?», «Si, non me fales, e eu en zapatillas!». Haha. Vaia episodio.

Mais por moito que tente tranquilizarse desta maneira sabe que as sombras da dúbida xa cubriron o ceo e que cando hai nubes nalgún momento comeza a chover. O tempo semella querer acompañar os seus pensamentos e xusto cando vai pagar o taxista, as primeiras pingas comezan a bater contra o cristal. Non ten paraugas así que bule cara ao interior do edificio, pregando que o avogado estea xa agardando.