Algunhas das máis poderosas historias

Roberto Vidal Bolaño

CULTURA

01 sep 2013 . Actualizado a las 07:00 h.

A Francisco e a min xúnguennos unha morea de cousas, pero máis que ningunha outra, a envexa. Unha envexa mutua e malsá, como son as envexas que importan. El envexa de min a suposta habilidade para bentitular as cousas, e eu envexo del a súa capacidade para fabular e esa enorme fábula que é a súa propia historia.

A súa vida é un tango nunca escrito do que algúns sabemos tonadas ben fermosas que non nos privamos de cantigar ás veces para escarnio de tibios e melindrosos. Un romance arrabaldeiro e portuario, escrito a golpes de paixón e de silencio. A súa personalidade e a súa biografía teñen os perfís xustos para ser habitadas polo mito. Noutras latitudes, o seu sería o perfil que lle inventarían a outro para ver de lle dar apresto de maldito. Pero nel nada é invención. Cada cicatriz, cada coitelada da vida, cada enruga das que se abren camiño coma ríos no seu rostro rillote e xeneroso, é unha historia vivida ou ensoñada agardando pola voz que a conte. E non lle importa que esa voz non sexa a súa.

Escribe tanto coa alma que non dá escrito abondo e non hai alma que chegue cando hai tanto que contar e tan poucos que te escoiten. Viviu e ensoñou demasiadas historias como para contalas todas. De aí que as esparexa coma semente, agardando que frutifiquen e dean froito noutros.

Algunhas das máis poderosas historias que escoitei nunca sobre as que erguer sólidos dramas ou requintadas comedias, escoiteillas a el. E máis dunha vez teño pensado en riparllas e facelas propias. O destino natural de moitas delas sería o teatro, pero o teatro quere saber pouco das voces dos escritores de hoxe. O destino do común das outras sería a ficción televisiva ou a cinematográfica.

Esa ficción nosa en imaxes que el tantas veces ensoñou e pola que tanto leva apostado e que agora se empeza a dar, ignora que hai por aí un tal Paco Taxes que diso sabe moito.

Se este non fose o país que fixeron del uns poucos, e ser escritor fose ademais dun oficio un xeito de vivir e non só un exercicio de virtuosismo baleiro e mortuorio, a súa voz remataría apagando a de outros moitos. Pero a el nunca lle gustou competir, e menos con regras de xogo dubidosas, de aí que fale baixiño e aos poucos. Si se perde, malo, e si se gana, peor

Este texto foi lido por RVB na homenaxe a Francisco Taxes no Pub Dublín o 26 de Xullo de 1999, o día que cumpría 59 anos.