Halimah Shilabi imparte clases en la asociación cultural Os Triskeles y forma parte de Pandereteiras Sen Fronteiros
26 mar 2016 . Actualizado a las 17:07 h.[Susana Acosta] Cuando alguien piensa en una pandereteira nunca se imagina que pueda llamarse Halimah Shilabi. Pero sí, esos son el nombre y el primer apellido de esta vecina de Arteixo, concretamente de la parroquia de Armentón, que imparte clases de pandereta en la asociación Os Triskeles, de esta parroquia.
A esta gallega, de padre palestino, siempre le gustó la música: «O das clases de pandeireta veume un pouco de rebote. Nacín en Venezuela e con nove anos viñemos para aquí. Eu tiña unha curmá que estaba en Xiradela e as miñas tías apuntáronme tamén para que fixera amigos e me relacionara coa xente da miña idade. A miña curmá ía a pandeireta, pero eu facía baile galego. A verdade é que a música encantábame, e cando chegaba á casa intentaba reproducir o que fixeran na clase de pandeireta. Despois acabei en Cantigas da Terra e alí xa fun a clases de pandeireta. Foi algo que sempre me gustou», dice Halimah, que también forma parte de Pandereteiras Sen Fronteiros. «Somos un grupo de rapaces que tocamos e se nos ocorreu ir polo mundo adiante descubrindo tamén un pouco doutras culturas. Xa fomos a Romanía e á India. Estamos dirixidos por Xurxo Fernández», comenta Shilabi, que conoció por vez primera la tierra de su padre el año pasado.
Visita a la tierra de su padre
«Sempre me gustou a música árabe. Estiven hai un ano alá. Alí tocan o pandeiro e bailan moito. Atopeille moitas similitudes coa música tradicional galega», comenta esta vecina de Arteixo que explica que sus padres se conocieron, precisamente, en A Coruña. «Meu pai veu a estudar aquí e comezou a traballar e xa se quedou», indica Shilabi.
En cuanto a cómo acabó dando clases pandereta fue un poco por casualidad: «Ofrecinme no colexio Sanjurjo de Carricarte para dar clases de pandeireta como actividade extraescolar e despois fun dando clases noutros sitios. Cando se formou a asociación cultural Os Triskeles en Monteagudo tamén me ofrecín porque xa que me prestaba noutros sitios, non ía ser diferente cunha asociación que se formaba ao lado da casa».
En cuanto a lo de hablar árabe, Halimah Shilabi confiesa que no es su fuerte. «Sei o xusto e necesario. Algún saúdo e pouco máis. Teño o oído bastante acostumado, pero o árabe é unha lingua moi complicada. É algo que non llo perdoarei a meu pai, que non me ensinara de pequena», bromea esta arteixana con raíces palestinas y a la que da gusto oír tocar la pandereta.
A Shilabi le atrajo la pandereta desde pequeña.