El patrimonio que la Iglesia oculta y que no permite que se investigue

Suso Varela Pérez
suso varela LUGO / LA VOZ

GUITIRIZ

Piden a los obispados que dejen al catedrático de Historia Antigua de Alicante que acceda a inscripciones romanas para su catalogación

25 ene 2016 . Actualizado a las 13:15 h.

Ya saben el dicho que inmortalizó Miguel de Cervantes en El Quijote en palabras del caballero a Sancho: «Con la Iglesia hemos topado». Así debe de sentirse el catedrático de Historia Antigua de la Universidad de Alicante, Juan Manuel Abascal, cuando hace un tiempo acudió a Lugo para poder acceder a las inscripciones romanas que se encuentran en la provincia y se encontró con problemas, especialmente en las iglesias del obispado de Mondoñedo. El objetivo de la visita era incorporar las piezas romanas al catálogo internacional en el que está trabajando, el conocido a nivel de los investigadores como CIL II Corpus inscriptionum Latinarum (que data de 1869).

Este especialista tiene previsto regresar a principios de febrero para un nuevo intento. Se puso en contacto con el historiador Xabier Moure para que le ayudara a localizar y acceder a las inscripciones romanas que el lucense ya tiene catalogado. «Xa lle dixen que ese era un problema ao que nos tiñamos que enfrentar tamén os investigadores galegos».

Y como ejemplo, Moure cita varias piezas romanas que se encuentran en ámbitos de la Iglesia y que no pueden ser analizados por los investigadores. Algunas de estas piezas y los problemas con los que se encuentran los historiadores y arqueólogos para poder conocer el patrimonio que tiene la Iglesia, Moure le enviará una carta a los obispados de Lugo y Mondoñedo «para que as pezas arqueolóxicas que hai nas propiedades da Diócese se expoñan no Museo Diocesano, que se abrirá no verán».

Para Moure, este museo es una gran noticia que se debe, principalmente, «ao equipo dirixido polo delegado de Patrimonio Histórico César Carnero», quien además acompañó al catedrático en su visita. El historiador lugués cree que el patrimonio «é de todos» y deben de estar en museos públicos. Esperan que con la carta que le envía a los obispados «se lle podan abrir as portas ao catedrático para ver as pezas e para que podan ser incluídas e divulgadas a nivel internacional».

Diez piezas difíciles de poder analizar

? Aras del atrio de Buriz (Guitiriz). «Que ?protexeron? cunhas estruturas de metacrilato que impide ver as inscricións».

? Estela de Bascuas, en San Salvador de Parga (Guitiriz). «Reutilizada como lintel na sancristía da capela de Nosa Señora. Puiden vela e fotografiala un día que abriu porque se celebraba nela unha voda».

? Ara de Virís (Begonte). «Está gardada nun armario da sancristía da igrexa parroquial que só abre un sábado ao mes pola mañá. Un día acertamos e atopamos aberta a igrexa, iso si, ocorréusenos ir antes da hora prevista para a misa: ese día adiantárase unha hora porque o cura tiña que ir a outro sitio e só o sabían, claro está, os veciños».

? Ara de San Román (Cervantes). «Está no baixo dunha casa particular, entre aparellos, caixas. Puiden vela un día en que o propietario mo permitiu. Pedímoslle ao Concello que convencera ao dono para expoñela pero, polo de agora, non hai maneira».

? Ara de San Martiño de Pacios (Begonte): «Atópase na epístola da igrexa. Non se ve».

? Inscripciones y aras Temes (Carballedo). «Conseguín velas un día que había un cabodano».

? Miliarios de Tórdea (Castroverde). «Están na igrexa, puiden velos un domingo pola mañá moi cedo despois de varios intentos».

? Miliario de Castrillón (O Corgo). «Está no interior da capela do San Bernabé, situada sobre un castro, que só abre en datas excepcionais».

? Ara en Santo Estevo de Parga (Guitiriz). «Está na sancristía da igrexa parroquial».

? Estela de Río (Láncara). «Empotrada nun muro da sancristía despois de ser exposta en Galicia no Tempo. Só se ve cando hai misa».