Na televisión escríbense algún dos relatos máis transgresores do século XXI. Un espectador atento, maior de idade, agradece a vontade de risco.
Pero escribir non é doado, supón tempo e sacrificio, e encher a diario a papeleira de folios enrugados, ou de lixo electrónico. Erro tras erro, veña e dálle.
E quen nos pode ensinar a escribir? Certamente ninguén, porque o guión debe fluír como a vida, como o sangue polas arterias. Ninguén o pode atrapar. Pero si mostrarche indicios de que vas na boa dirección.
Hai moito en xogo nun relato, sobre todo algo tan capital como converter os personaxes en persoas. Capítulo a capítulo. Verso a verso, como decía o poeta.
Adoitamos construir edificios esteticamente sublimes, pero co paso do tempo derrúbanse, coma castelos de naipes. Non tiñan a suficiente solidez. Tamén o tellado ?a parte pola que se comeza ás veces? debe de ser funcional, para que non choiva dentro. Non pode voar cunha feble ráfaga de vento.
E como se solidifica a materia do relato televisivo? Reescribindo. Unha e outra vez. E unha proba do éxito é voltar a vista atrás e decatarse do imperfecta que era aquela versión orixinal. A escritura, como a vida, é un proceso continuo de aprendizaxe.
A maior parte dos guionistas vimos do mundo analóxico, que xa é historia antiga, ou prehistoria. Custa adaptarse ao real. Porque a realidade hoxe muda cada día, cada hora. E esa realidade é unha fonte inesgotable de historias. E a televisión é un dos animais insaciables da xungla que se nutre dese manancial.
O guionista é alguén que abre os ollos e esperta dun soño, nel suxería fermosas metáforas visuais, construía elipses co tempo e a memoria, que non son senón a materia prima da poesía. Con frecuencia somos conscientes do soño pero chegamos tarde a escribilo. E entón é como estar outra vez fronte ao folio en branco, como xusto antes de comezar.
Nota mental: dormir con lápiz e papel.