Nos 90, na TVL, cantou un lucense, de nome artístico «Juan Sólo». O seu apelido verdadeiro entón pesaba moito, e chamarse Juan Cacharro puidera espertar suspicacias, controversias ou apoios non solicitados. Onte, Juan Cacharro, con toda a familia, despedía os restos de seu pai colleitando apertas, sorrisos doídos, apretóns de mans, bicos, de amigos e non amigos, lucenses; para desmentir a Bécquer que se laiaba de «que sólos se quedan los muertos!».
Besteiro tivo un arranque humano (e de bo político) ao ofrecer o Paraninfo da Deputación, onde tantas veces Cacharro trunfou e viviu, para a súa última comparecencia diante dos que o vilipendiamos ou amamos; respectamos ou o traicionamos; adulamos ou esquecemos? E Cacharro ?Campeador tanto tempo na política provincial? gañou batalla póstuma na que centos de lucenses fomos comprobar de novo que era humano, e como tal finito; e que a Parca tivo presa por cobrar o seu tributo, nun corpo pequeno que contiña un espírito forte tantas veces erguido en armas, que só a traizón puido vencer.
Eu que son un devoto da poesía, que coido que Bécquer sabía moi ben o que facía, alégrome de que non acertase ?no caso de Cacharro? sobre a soidade dos mortos. Onte, Cacharro era un morto glorioso, público? Deixo a Bécquer e parodio a Lorca: «tardará moito tempo en nacer, se é que nace, un galego tan rico de aventura». Un galego nacido en Guarromán, recriado na Fonsagrada, mestre en terra de maxisterio, que non nacera para estar só. Nin despois de morto. Especialmente despois de morto. Morreu o político, comeza a lenda. E aínda haberá quen lle chame «El Llanero Solitario».