Oescritor e xornalista monfortino Manuel Veiga presentará mañá na Feira do Libro de Monforte -ás 20 horas- a súa última novela, Os xornalistas utópicos, publicada por Edicións Xerais.
-¿Que supón este libro no conxunto da súa obra?
-A visión do autor con respecto aos seus libros é máis subxectiva e tamén máis arriscada, pero creo que esta é a miña obra máis elaborada e a que máis satisfeito me deixou ata agora. A fin de contas, escribir non deixa de ser un oficio e como en todos os oficios, cos anos aprendes a profundizar e a facer mellor as cousas, e creo que iso se nota nesta novela. Espero que sexa un salto na miña obra, por dicilo así.
-É unha obra con moito contido autobiográfico, pero tamén é a biografía dunha época.
-A parte autobiográfica é máis verídica cando falo dos anos que pasei estudando en Madrid. Outras partes son máis imaxinarias e menos realistas. Un crítico dixo que esta novela é a memoria dunha xeración e dunha época histórica e penso que iso é certo. É como unha memoria da xeración dos que chegamos á idade adulta no momento da Transición política. Pero non se limita a ese período, porque o libro abranxe desde o final da ditadura ata os inicios da crise económica actual.
-¿Que perspectiva adoptou para esa revisión da historia recente?
-O libro é unha especie de historia dos últimos trinta anos contada desde un punto de vista moi persoal e subxectivo, pero tamén desde a perspectiva dos que vivimos a historia desde abaixo. É como unha historia da Transición que non se centra nos partidos e nas siglas, nin en personaxes como Adolfo Suárez, Santiago Carrillo ou Felipe González, senón nas vivencias da xente común. É a mirada dun espectador xove, dun estudante de a pé. A novela baséase tamén en boa parte na miña experiencia como xornalista nun medio de comunicación pequeno, que ten que enfrentarse a dificultades de mercado e outros problemas que non son os mesmos que os dos grandes medios.
-Unha característica especial da novela é a variedade de estilos e a mestura da narración con reflexións que ás veces parecen de tipo ensaístico.
-Si, hai partes que son como un diario ou un dietario e outras son como un documental de televisión. A idea é romper a monotonía e ofrecer máis variedade ao lector. E por outro lado hai moitas reflexións, ás veces tomadas doutros escritores, que aparecen case como personaxes secundarios. Pero tamén hai ideas e observacións tomadas non de escritores e intelectuais senón da xente da rúa, de veciños e coñecidos. A min interésame a mestura da chamada alta cultura e da cultura popular, porque penso que no fondo non están tan alonxadas. Nesas partes, o libro explícase un pouco a si mesmo. Ese aspecto reflexivo creo que ten moita relación coa situación actual. Estamos nun momento de moita reflexión, no que todo o mundo fala de economía e política cando vai comprar o pan, algo que hai uns anos non pasaba. O libro é tamén como un repaso dos defectos e limitacións que tivo o réxime democrático durante estas décadas e que estamos pagando agora mesmo.
-¿Volverá abordar esa época noutras obras?
-Nunca teño unha idea preconcebida de como será o meu próximo libro, non os planifico, así que aínda non o sei. Escribo sobre o que me interesa e que me inquieta e para responderme a certas preguntas, a cuestións que non acabo de entender e que procuro ir entendendo a medida que avanzo.