Naquela época de abundancia nos ríos, non todo eran artes ilegais. Manuel Lorenzo Novoa recorda as nasas que facían os cesteiros con madeira de salgueiro. Eran longas e con forma de tubo e funcionaban como un ichó para perdices, unha trampa que se abre cara adentro pero non para fóra. Tamén os chamados galeritos, que se compraban nas ferreterías de Monforte «para o peixe, a troita ou o que caese».
Na pesca fluvial empregábanse tamén redes, de diferentes tipos e tamaños. E cordas, que se armaban deixando un sedal atado á beira cun anzol e cebo toda a noite. Pola mañá había que ir cedo para recoller o que quedara prendido. Ás veces armábanse varias cordas colgadas dun trasmallo que cruzaba o río. Os pescadores de Belesar ían buscar o cebo a Diomondi, á Lama da Veiga, daquela un prado encharcado e hoxe un campo de fútbol abandonado. «As charcas tiñan uns peixiños -explica Manuel- que se usaban para cebar os anzois das cordas, aínda que tamén usabamos lezma negra». Ata hai corenta ou cincuenta anos, aquel botín de troitas e anguías das cordas podía entregar a algúns chóferes dos autobuses da Empresa Monforte, que despois a vendían na praza a corenta pesetas o quilo.