¡Grandes microrrelatos Prensa-Escuela!

M. Simón Gómez

LA VOZ DE LA ESCUELA

Concurso de microrrelatos basados en noticias
Concurso de microrrelatos basados en noticias xx

Los ganadores del II Concurso de cuentos breves: pequeños en extensión pero enormes en calidad

06 abr 2016 . Actualizado a las 05:00 h.

Hasta 180 microrrelatos han participado en el certamen convocado por el programa Prensa-Escuela de La Voz de Galicia. Sus autores han demostrado que las noticias dan para mucho. Por ejemplo, para tomarlas como punto de partida e inventar un  estupendo relato de ficción. 

Todos los microrrelatos se pueden leer en la página en Facebook del programa (facebook.com/programaprensaescuela). Y, entre ellos, localizar a los recién proclamados ganadores: A casa dos sonos, de Iria Hernández (el texto con más votos del público) y Trosqui, o Hachiko galego, de María Santiago. Iria se llevará como premio un lector de libro electrónico y María, una videocámara sport. El jurado ha querido destacar además otros tres relatos con menciones especiales. ¡Enhorabuena a todos!

GANADOR DEL PÚBLICO

A casa dos sonos

No pobo da Laracha había unha casiña, na que vivía unha avoa chamada Manuela. Ela vivía soa, tan só tiña dous gatiños. Un día pola noite escoitou ruídos e foi mirar á cociña. Cando chegou alí asustouse porque veu catro luces parpadeando e saíu para fóra. Como era de noite Manuela perdeuse e non sabía voltar para a casa. Ao pouco tempo a filla chegou visitala e sorprendeuse ao non atopala, así que foi a buscala. Mirou polo pobo e na casa das veciñas pero non estaba. Pero á media noite o can da veciña escoitou ruídos e comenzou a ladrar! A filla foi mirar e encontrouna no medio do monte sachando as patacas?! De repente Manuela espertou? Era todo un triste SONO! Quedara durmida ó lado da cociña de leña e as luces parpadeando eran os ollos dos seus gatiños, que brilaban na escuridade!

  • Iria Hernández Luaces, CEIP O Areal (6.º Primaria) Camariñas

GANADOR DEL JURADO

Trosqui, o Hachiko galego

Lembro que estaba moi contento. Iamos no coche Xoán, Lúa e eu. El conducía e ela levábame diante, entre as súas pernas. A rapaza non deixou de acariñarme en toda a viaxe, de cando en vez caíalle algunha bágoa. Gustaríame poder preguntarlle porque choraba nun día tan bonito.  Estabamos na estrada da Anllada cando o vehículo se detivo, Lúa abriu a porta e eu saín. Agardei a que eles fixesen o mesmo, mais uns segundos despois a porta pechouse de novo e o coche marchou. Senteime a agardar a súa volta. Cando o sol comezou a poñerse decidín refuxiarme nunhas árbores preto de alí.  Sentín frío aquela noite, o meu abundante pelo cor marrón non conseguiu darme a calor suficiente. Así foi durante as longas noites destes catro anos. Sigo aquí, agardando, porque sei que algún día volverán por min.

  • María Santiago Mareque, IES Porto do Son (1.º bachillerato) Porto do Son

MENCIONES ESPECIALES

Las puertas a la libertad

¡Llevamos aquí tanto tiempo! ¡No sé que pensar de esta gente! ¿Me ayudan a sobrevivir o me invitan a morir?

  • Carmen Yáñez Casanova, IES Francisco Aguiar (2.º ESO) Betanzos

La nueva Cenicienta

Viernes. Día de sofá y película con mis niños. Otra vez «La Cenicienta». Otra película donde la sirvienta es salvada por el hombre perfecto. ¡Bobadas! Al principio todos son perfectos... Todavía me acuerdo cuando conocí a mi marido... ¡Un gran partido!, decían todos. Rico, guapo, estudiante de medicina.  Vestido espectacular. Flores, iglesia, familia, risas, baile: la boda perfecta. El día de la boda, la primera bofetada. Y tras esa, otra; de bofetadas, a palizas; de palizas, a urgencias. Ha llegado, preparo la cena y los niños se acuestan. El vestido muy corto, la cena fría,... una patada, otra,...  Me quedé con el ogro, el príncipe debía estar rescatando a otra incauta.

  • Rebeca Corrales Martínez, IES Porto do Son (1.º bachillerato) Porto do Son

Ella ya no crecerá...

Él se empezó a poner agresivo, nada fuera de lo común. Ya me estaba acostumbrando a que me gritase por cosas que ni estaba segura de que había hecho, pero esta vez noté algo distinto en él. Le brillaban los ojos, y tenía una mirada feroz, aterradora. Cada insulto que me decía era un paso más aproximándose. Cuando quise darme cuenta de lo sucedido, estaba agonizando. Había sangre por todas partes. Me había acuchillado, justo antes de decirle que estaba embarazada. Pero ya es demasiado tarde, todo a mi alrededor se estaba desvaneciendo. ¿Por qué sería esta vez? Aún sin saberlo, aproveché mi último aliento para despedirme de mi hija Nicole. Ya no veía nada. Estaba muerta... Estábamos muertas.

  • Yaisa Pousada Iglesias, CEE de Panxón (3.º ESO) Nigrán