Poderiamos elixir tantos poemas que se nos fai difícil defender que este que vén a continuación sexa máis representativo de Díaz Castro ou mesmo dalgunha das súas etapas. Non obstante, pensamos que o lector coincidirá con nós en que é moi acaído ao húmido, e galeguísimo, inverno no que vivimos mergullados este ano.
Chove e máis chove, chove e rechove,
chove na probe casa do probe,
chove en Galiza, mais sen parar,
chove na terra, chove no mar;
bágoas dun pranto inestiñíbel,
chove unha choiva inesquecibel;
chove no esterco, chove nas rosas,
chove nas vosas, chove nas nosas.
Chove na espranza que leva o vento,
chove no amor e no tormento,
chove no orfiño que está a chorar,
chove na moza que vai casar.
Chove na laxe e no laxeiro,
chove no barro e no barreiro;
chove na noite, chove no albor
do novo día, «meu doce amor»;
chove nas beiras e nas ribeiras,
chove nas chousas, chove nas leiras.
Chove nos condes, e nos marqueses,
chove nos días, chove nos meses...
(Publicado na revista
Dorna, n.º 17, xaneiro de 1991)