«O fútbol cambiou moito, pero o sentimento celtista é o mesmo»

M. V. F. VIGO

GRADA DE RÍO

CEDIDA

Daniel Díaz socio del Celta desde 1963, recuerda sus vivencias como aficionado que ha transmitido su pasión a su familia

16 jun 2017 . Actualizado a las 10:51 h.

David Vidal Arias es uno de esos aficionados al Celta que lo llevan en las venas. Le hicieron socio al nacer y con esa excusa apareció siendo un bebé en las páginas de La Voz en 1996. Pasado el tiempo, en noviembre del año pasado, relataba el por qué de esa afición por el Celta, y ahí aparecía un nombre propio que sonaba con fuerza, el de su abuelo, Daniel Díaz. Socio desde 1963 -tiene el número 212- y apasionado del equipo desde mucho antes, es de esos celtistas que cuando empiezan a revivir sus vivencias celestes no terminan.

«Cando era rapaz, en Sober, houbo un xogador do Celta que lle chamaban Lolín, que era de preto, de Monforte. Aí foi cando me empecei a interesar polo Celta», relata Daniel remontándose a finales de los años 40. Otro de sus primeros recuerdos relacionados con el equipo es estar trabajando en un aserradero aún antes de trasladarse a vivir a Vigo. «Tiñamos un camión cun escudo do Celta que era case tan grande como toda a fachada do mesmo camión», recuerda orgulloso.

Su alta como socio se remonta a mediados de la década de los 60. «Vin vivir para Vigo e aos meses xa me fixen abonado de Marcador. Fun ver ao equipo na Copa do Generalísimo fronte ao Ferrol, a raíz de aquilo xa decidín facerme socio. E ata hoxe», presume. También tiene grabado un Celta-Salamanca en Balaídos en 1963, un empate a unos con gol de Perelló en el Celta de Las Heras, Pintos o Zamorita. Este último fue uno de sus grandes ídolos. «É o xogador do que máis me lembro», señala.

Cuando a Díaz se le pregunta por los mejores jugadores a los que ha visto defender la camiseta del Celta se le agolpan los nombres: «Amarildo, Mori, Silvestre, Abel, Rivera… Todos ese da época do ascenso do 68, que o recordo coma se fose hoxe. Logo houbo moitos máis: Jiménez, que veu do Barcelona e deu moi bo resultado, Castro e Juan que chegaran do Ferrol… E moitos máis que aínda que marchen quedan na memoria», agradece.

También recuerda con cariño que las cosas en Balaídos han cambiado desde su juventud. «Daquela íamos a pandilla e levabamos a bota de viño, que non facía dano a ninguén. ¡Non lla vas tirar ao árbitro!», bromea. Aquello era «unha auténtica festa» que a veces tenía continuidad en los bares de las inmediaciones de Balaídos incluso en compañía de algunos de los protagonistas. «Recordo cando estaba un adestrador vasco que se chamaba Maguregui que ás veces viña tomar algo con Ibarretxe, un porteiro que era amigo da miña pandilla».

Las derrotas y los fracasos los vive «con resignación», mientras que los éxitos le suponen la misma sensación que cuando comenzó a sentir el celtismo. «Na tempada da clasificación para Europa disfrutabamos incluso perdendo. Recordo un partido contra o Betis, que perdemos 0-1, pero xogamos de marabilla, só que non se deu marcado un gol. E a xente saía de Balaídos orgullosísima», relata. Algo que, recuerda, este año ha vuelto a suceder en más de una ocasión. «Foi bonito volver a Europa. O que vale é facer bos partidos e seguir en Primeira sen agobios. Logo se roca a campá e podes ir a UEFA como pasou o ano pasado, de marabilla», reflexiona.

Dice Daniel que «do fútbol de antes queda pouco» porque «moita xente vai berrar e insultar e non tanto a ver o fútbol». Para él el celtismo implica «pasalo ben, desfrutar dos partidos e animar ao equipo por riba de todo». «Esa é a escencia do celtismo e iso si que non cambiou», añade. Por lo menos para él que lo ha vivido de ese modo durante los últimos más de 50 años y que, además, lo ha transmitido al resto de su familia. Celtismo en las venas.