Uno de los bomberos que trabajó en el operativo del crimen de Lalín en el 2010: «O garaxe era unha incineradora»

Rocío Perez Ramos
Rocío RAmos LALÍN / LA VOZ

GALICIA

rober amado

Francisco Javier Valiño, entonces jefe de bomberos, narra la angustia de buscar al matrimonio que se creía calcinado y que acabó siendo encontrado vivo dentro de una fosa de purín

12 sep 2018 . Actualizado a las 05:00 h.

El 29 de octubre del 2010 amaneció gris e invernal. Llovió a mares. A las 8.02 horas, un particular alertó al 112 de un incendio en la casa de un conocido ganadero lalinense, José Mouriño. En la vivienda, ubicada en Outeiro, en la parroquia de Barcia (Lalín), residía el matrimonio propietario con su hija, la abuela y el tío de esta, y un antiguo trabajador de la casa. Lo que empezó como un terrible incendio y posiblemente cinco personas atrapadas en el interior acabó con Mouriño y su esposa, Carmen Reboredo, detenidos por el asesinato de su hija de 22 años, la muerte del antiguo empleado, un fuego provocado y el intento de acabar con la vida de los otros dos habitantes de la casa. Ambos cumplen condena en prisión.

Pasaron casi ocho años, pero el recuerdo permanece nítido en la memoria de los que estuvieron allí ese día. Francisco Javier Valiño era el jefe accidental del parque de bomberos Deza-Tabeirós-Terra de Montes. Relata que «estaba chegando ao parque cando entrou o aviso, os compañeiros saíran e eu marchei co vehículo de mando. A estrada estaba bastante mal, chovía moito, non sabía exactamente onde era a casa, porque chegas ao desvío e aquilo é un maremágnum de pistas; funme orientando polos sinais e localizando o fume».

Cuando llegaron los bomberos, señala, «Emerxencias de Lalín xa entrara, arriscándose moito, e conseguira rescatar a nai da dona da casa e o irmán desta», comenta. El fuego recorría la vivienda, «o fume non deixaba ver nada, iamos tropezando con cousas todo o tempo, eu pensei que co lume e a temperatura foran caendo», añade Valiño.

«A visibilidade era practicamente nula, había varios focos e moita temperatura. Cando cheguei, un compañeiro estaba saíndo bastante mal; a maior carga de lume estaba no garaxe. Había unha porta que facía de tiro, foi unha actuación moi complicada». Los bomberos tuvieron que hacer varias revisiones de la casa. A Amadeo Vázquez, el antiguo trabajador de la familia, lo encontraron muerto en su cama. «Tiña as fosas nasais chamuscadas», y finalmente la autopsia ratificaría que había muerto de asfixia. Valiño cuenta que «había unha enorme cantidade de cousas tiradas polo chan, moita desorde nos cuartos e ata carozos de millo, que naquel momento pensabamos que deixarían un saco e coas nosas entradas igual foramos axudando a esparexer». Luego se descubriría que habían sido dejados para propagar el incendio. En la habitación de Sonia, la hija del matrimonio, cuenta este bombero que «as patas da cama estaban carbonizadas, estaba cuberta de roupa, e, revolvendo, un compañeiro descubriu o corpo debaixo de todo aquilo». «Xa vimos os golpes na cabeza -tenía abierto el cráneo-, e o que máis me sorprendeu foi a posición fetal na que se encontraba, coma se estivese durmindo». Los efectivos de seguridad se fueron multiplicando. A la gente de Emerxencias de Lalín y Bomberos se sumaron policías locales, guardias civiles, agentes de la Policía Judicial y autoridades, vecinos o medios de comunicación.

Valiño relata que «era moi angustioso, insistíannos en que o matrimonio tiña que estar dentro e non atopabamos nada, por máis rastrexos que faciamos. O garaxe era coma unha incineradora. Chegamos a pensar que quedaran carbonizados e os restos mesturados cunha morea de leña. Veu un home cunha pa a axudar a quitala, pero seguiamos sen ver nada». «Nese momento pensas que hai algo que non ves, algo que estás facendo mal e non sabes o que é, pero o que menos esperabamos era que nos ía acabar chamando a Garda Civil para dicir que os atoparan metidos no xurro», añade. Se fueron al establo con una cuerda y los izaron en colaboración con Emerxencias de Lalín. Valiño asegura que «teño a imaxe gravada, só se lles vía o branco dos ollos». Cuando regresó ahora a Outeiro le sorprendió que «todo segue igual, a casa, a granxa... pero sen vida», y reconoce que cada vez que hay un incendio «recordo Barcia».