En busca de un protocolo que pueda evitar muertes solitarias

s. c. REDACCIÓN / LA VOZ

GALICIA

SANDRA ALONSO

Marta Capeáns, presidenta del Colexio de Traballadores Sociais de Galicia, considera que debe ser un gran acuerdo social

19 jul 2017 . Actualizado a las 05:00 h.

«Necesitamos dun protocolo que evite estas situacións, porque van ser cada vez máis habituais». Lo dice Marta Capeáns, presidenta del Colexio de Traballadores Sociais de Galicia, que ya ha mantenido contactos con el conselleiro de Política Social, José Manuel Rey Varela, para comenzar el diseño de este protocolo. 

Cree Capeáns que debe ser un gran acuerdo social, porque no hay una sola forma de abordar el problema: «Non é tan doado como poida parecer a primeira vista -explica-, porque hai moita variedade de casos». Las dos últimas muertes de las que nadie sabía así lo indican: una mujer menor de 60 y un hombre de 90 años que al parecer no quería ayuda municipal. «Como fas para ter controlados dous casos así?», se pregunta la presidenta de los trabajadores sociales gallegos.

Para ella, hay que ampliar la red de apoyos: «Pode ser no centro de saúde, que detecten que esa persoa vive soa, ou na asociación de veciños, ou mesmo na comunidade de propietarios». Una vez que se sepa del caso, «non temos que impoñer a nosa presenza, pero si podemos informar dos servizos que hai á súa disposición». Cree que los gallegos somos algo reacios a dejar que entre gente en nuestras casas, y eso no facilita las ayudas: «A nosa casa é o noso feudo e, se non ten algunha incapacidade, ninguén lles pode obrigar». 

La mala prensa de Hollywood

«As películas fixéronnos moito mal -reconoce con humor Marta Capeáns-, porque hai xente que cre que se entramos na casa imos mandalos a unha residencia». Y a veces sí es necesario, porque esa persona no se vale por sí misma y es un peligro para ella y el resto, pero en muchas otras ocasiones «chega co programa Xantar na Casa, a visita diaria dun traballador [el máximo en los servicios públicos son dos horas al día] o poderíamos pensar na figura dunha persoa que chama cada quince días, ou pasa pola casa para ver que todo está ben, aínda que non se lle abra a porta».

Capeáns cree que, «tras un período de adaptación, porque á xente lle molestan os cambios», la ayuda siempre está bien vista. Especialmente entre hombres, porque «cando teñen certa idade van facéndose máis dependentes, e tamén están máis acostumados a que alguén lles faga as cousas da casa».

Lo que tiene claro el colegio es que la soledad es un hecho propio de nuestra época y hay que asumirlo. Capeáns reconoce que la falta de contacto también le afecta a ella: «Se non vexo a un veciño penso que se foi vivir cos fillos, e non vivo nunha cidade grande, vivo en Negreira». La emigración de los jóvenes y la longevidad creciente son, entiende, dos factores que deben tenerse en cuenta: «O que parece claro é que temos que facer algo».