Hei de mirar o programa das Humanidades de Ferrol. Eu teño na cabeza os estudos de literatura grega e latina. Ademais do caso terrible e inquietante de Edipo Rei, venme o recordo de Antígona, aquela rapaza que foi condenada a morte por honrar o cadáver do irmán morto na guerra.
Guerra civil na que uns quedan de heroes e outros de perdedores malditos. Nin honra se lles dá unha vez mortos. Insepultos. Sen memoria. Aprendimos a lección de Antígona. «O Hades pide igualdade de dereitos.» De Antígona pasamos a Homero. O rei de Troia Priamo vai onda Aquiles a pedirlle o cadáver do seu fillo Hector. Por fin unha tregua. Os dous inimigos saben falar diante da realidade da morte.
As Humanidades antes aprendían estes libros, agora non sei. Tampouco as Humanidades están de moda. Non quero dicir que cando se estudiaba a Sófocles, a Homero ou a Platón os pobos eran mellores. Nunca houbo tempos mellores.
En crueldades, en hipocresías somos similares. Tan só que a literatura clásica nos invita sen banalidades a facer esta reflexión sobre virtudes e crimes. Libros que marcan os lindes que nunca se han de sobrepasar. «Hai leis non escritas que ningún tirano debe transgredir». dille Antigona a Creonte. Diante da morte as Humanidades aconsellan unha tregua, un minuto de silencio, un respecto polos corpos insepultos ou mal sepultados dos inimigos.
Sigo tendo fe nas Humanidades.
Non pido tanto como que se poñan de moda. Pero tampouco me gusta que queden esquecidas ou mesmo semiclandestinas.