Santos, santos, non sei se serían; pero inocentes, inocentes, si que eran. A Paco Faraldo non o tratei, nin o vin nunca, porque cando cheguei á Oficina Técnica de Maquinaria, xa marchara a Bazán Madrid; pero as anécdotas que protagonizara durante anos, cos seus despistes, seguían contándose e divertindo como se estivese entre nós. A Luis Picos trateino moito e tivo gran influencia na miña vida.
Paco Faraldo podería encarnar o típico «sabio distraído»: cegato, moi intelixente e despistadísimo. Cando pediu o traslado á Xerencia, andaba nos trinta e cinco anos, estaba solteiro, vivía nunha pensión da rúa María e era deliñante de primeira. Tamén era dormilón e cada mañá, na pensión, corría ao comedor a almorzar unha cunca de malte con leite e sopas de pan; e se temía chegar tarde á oficina, verquíaa nun prato sopeiro para que enfriase antes. O malo era que, co despistado e cegato que era, remataba metendo a garavata no prato; así que, escarmentado, dáballe a volta e deixábaa no lombo. Rematado o almorzo, subía á habitación, ollábase no espello, víase sen garabata, poñía outra e chegaba á oficina cunha no peito e outra nas costas. Pasoulle varias veces.
Un día de verán foi á praia e volveu coxo. Non sabía que lle pasaba, pero o pé doíalle unha barbaridade, así que se descalzou para saber se tiña unha ferida e descubriu que levaba o reloxio no zapato.
Paco Faraldo era o primeiro en rir dos seus despistes, agás un día en que levou un susto tremendo. Estaba traballando, dobrado enriba do panel, e ergueuse, botoulle a man polo lombo ao que estaba ao lado e cantoulle á orella:
«Aunque quiera no te puedo odiar, porque en mi alma no cabe el rencor».
Cantoulle a canción enteira e cando rematou, don Dimas, o enxeñeiro xefe da Oficina Técnica, que se deixara abrazar e querer sen mover un músculo, díxolle: «Pues me parece muy bien. E ao bo de Faraldo por pouco non lle deu un infarto».
En Madrid vivía con Luca, a muller, nunha das casas de Bazán, na rúa de Ourense 13-15. Pasados uns anos visitouno Constante Prieto, compañeiro de traballo e gran amigo, quen observou, sorprendido, que no salón había moitos cadriños con paisaxes, pero non nas paredes, senón na estreita moldura de madeira que limitaba o zócalo, tamén de madeira, a non máis dun metro de altura. Faraldo explicoulle que mercara os cadros no Rastro para poñelos nas paredes, pero eran tan duras e el vía tan mal que esmagaba os dedos co martelo, polo que decidiu poñelos na moldura. Licenciouse brillantemente en Físicas e deixou Bazán. Cando saía de casa con Luca acordaban un lugar de encontro, no caso de perderse polo camiño. Facíase querer e aínda hoxe cantos o coñeceron en Bazán, recórdano con simpatía e afecto.
De Luis Picos falei moitas veces. Como era o tradutor de inglés, na oficina chamabámoslle «Luis Piquinglis», aínda que eu, como o coñecera dando clases de inglés, dicíalle «don Luis». A inocente non lle gañaba ninguén, e o 22 de nadal de cada ano, cando os que escoitaban o sorteo da lotería empezaban a dicir que tiñamos un premio importante no número da oficina, Picos saía correndo a chamar a casa dende o teléfono do vestíbulo para darlle a boa nova á muller. Bouzamayor era cazador e bromista, e un día preguntoulle se podería darlle clases de español a un can inglés, moi bo, pero que non o entendía. Picos dixo que si e cando Bouzamayor quixo saber canto lle ía cobrar, respondeu: «Como a un alumno cualquiera».
Con Picos descubrín que podía facer caricaturas. Pasou a carón de min e fixen de memoria o debuxo que aparece na ilustración deste artigo. Foi a miña primeira caricatura; a que me cambiaría a vida. Viña falar comigo, apoiaba o cóbado no panel, que era tan alto coma el, e nesta época do ano cantábame en inglés «White Christmas». Non era Bing Crosby, pero co seu recordo grato e un pouco saudoso desexolles un felicísimo Nadal.
siro@siroartista.com