Llegó a jugar en Primera con el Compos en 1998 y ayer debutó con el Sporting Sada en Preferente Norte
23 nov 2016 . Actualizado a las 09:51 h.Nunca se llegó a ir del todo del fútbol, pero Carlos Mariño regresa con fuerza a los focos del balompié autonómico tras fichar por el Sporting Sada, equipo que intenta sobrevivir en el grupo norte de la Preferente. «Comecei a tempada no Club do Mar de Caión [Primera Gallega Grupo 1] pero marchou Repi [el entrenador] e non podía continuar alí. Fun alí por el, así que non veo normal seguir», explica.
Y es que Carlos está en una edad en la que no se mueve en el fútbol por dinero. Lo hace por otros valores. «As amizades hai que tratalas ben na vida. O fútbol é o que te da, coñecer moita xente e facer amizades. Hai que ser persoas ante todo», explica. Así que no tardó mucho en recibir una llamada para incorporarse a un nuevo equipo, además de superior categoría. «Chamoume Barral, que acabara de incorporarse como adestrador no Sporting Sada, e pediume botarlle unha man. Eu con Barral coincidira no Cerceda e somos amigos dende hai anos, e como tiñan só un porteiro, necesitaban a miña axuda», agrega.
Y así fue como Carlos Mariño se animó a comprometerse a volver a jugar en una categoría exigente como la Preferente, a pesar de contar ya con la destacada cifra de 46 años. «No Sada temos un plantel moi xove. Moitos poderían ser fillos meus porque son rapaciños de 20, 21 e 22 anos. Pero ós chavales gústalle adestrar e aprender. O adestrador e máis eu intentaremos conducilos o mellor posible aportando a nosa experiencia no fútbol no grupo», apunta.
Juan Carlos Mariño Pereiro (Antas de Ulla, 1970) llegó a jugar en Primera División en el año 1998, defendiendo el escudo del Compostela. Han pasado casi tres décadas desde su debut, pero sigue con la ilusión intacta. «Eu penso que todo vai na cabeza. A ilusión é o que marca a lonxevidade nas carreiras dos futbolistas. E a min gústame competir cos chavales», reconoce. De hecho, se da la casualidad que otros exjugadores del Compostela como Juanito, Changui o Cabrejo también están prolongando su estancia en el fútbol. «Agora, os rapaces teñen moita calidad técnica, pero hai pousa xente que poña as mesmas gañas que púñamos e poñemos nos. Quizais moita culpa é dos pais e da sociedade. Teñen todo, campos bos, balóns bos e apenas chegan arriba. Algo se está facendo mal, quizais é porque lle damos todo feito, no fútbol e na vida, e por iso dálle igual case todo. Ves que hai rapaces que se cansan enseguida se non xogan e piden cambiar de equipo sen pelexar polo posto; ou outros que non valoran xogar en boas categorías, con campos bos. Eu apenas tiña condicións, pero con sacrificio e esforzo conseguín botar moitos anos por aí adiante», reclama.
«¿Platexarme a retirada algunha vez? Non, home, non. E iso que traballo a quendas no aeroporto e ás veces teño que erguerme ás cinco da mañá... Pero como dicía, teño ilusión e gústame competir. A xente chancea comigo e dinme a ver se me retiro. Pero eu digo que non. Que me retiren eles, os mozos, a ver se son capaces. Os clubs nos que xogo tamén están contentos comigo e namentres siga sendo así continuarei xogando», avisa. «O fútbol mudou moito. Polo meu traballo vexo pasar polo aeroporto ós xogadores dos equipos grandes de Primeira, e ves que son moi pequeniños, delgadiños.... Na miña época non xogarían», se ríe.
Carlos no comenzó a jugar al fútbol hasta los 16 años, cuando salió del seminario. «Eu con 17 xogaba de central no Antas, que a xente non mo cree. Logo fun ós xuvenís do Lalín. Colleume unha semana Fernando Vázquez e deume tal malleira física que me marchei e non quería volver a saber do fútbol... Viñeron á miña casa, convencéronme e xa ves...», recuerda con orgullo.
Todas esas vivencias intenta ahora trasladárselas a su hijo, juvenil de primer año en el Victoria de Liga Gallega. «A nai dime que lle meto moita presión, pero eu quero que non se relaxe, que saiba que non é fácil chegar a algo no fútbol», reconoce.